Het Japanse DEAD LEAVES is een zogenaamde OVA, anime-jargon voor een film die direct op video (tegenwoordig dvd) wordt uitgebracht. Het voordeel van het format is dat de maker enerzijds niet vastzit aan de formule van een meerdelige tv-serie en anderzijds niet de anderhalf uur van een reguliere speelfilm hoeft vol te maken. In het geval van DEAD LEAVES is de relatief geringe speelduur van vijftig minuten ook voor de kijker een zegen, want in dit audiovisuele bombardement van tot leven gewekte graffiti in primaire kleuren, krijsende stemmen, knallende explosies en met techno opgepepte opera-evergreens blijft geen zintuig gespaard.
Het verhaaltje behelst de struise meid Pandy en haar partner Retro, een mannetje met als hoofd een gedateerd tv-toestel, die aan het begin van de film naast elkaar wakker worden. Allebei bloot, allebei lijdend aan geheugenverlies. En dan gaat het dus vijftig minuten lang loos. De twee plegen een overval, worden na een (bloed)spetterende achtervolging gearresteerd, belanden in een gevangenis op een brokstuk van de maan, bevrijden zich al neukend van hun dwangbuizen en breken vervolgens uit, met – letterlijk – een tientallen meters lange sliert lotgenoten achter zich aan.
DEAD LEAVES biedt pure ADHD-animatie, waarin een personage met een drilboor tussen de benen (’Dikke Pik’ in de vertaling) zijn tegenstanders, uiteraard, achterlangs te grazen neemt en een baby zwaarbewapend uit de baarmoeder te voorschijn springt. Extreem geweld, bizarre seks en science-fiction, het is een combinatie die je wel vaker in Japanse animatie tegenkomt en die in ontstellende ranzigheid kan ontaarden (denk aan het beruchte LEGEND OF THE OVERFIEND). Bij DEAD LEAVES valt dat allemaal reuze mee. Dit mag dan een brutaal keffertje zijn, het is vooral lachen geblazen om de krankzinnige slapstickvorm waarin de avonturen van Pandy en Retro zijn gegoten. Wanneer de permanent op hol geslagen animatie een extra tandje bijzet en de verschillende beeldelementen tot een psychedelische supernova fuseren, bereikt de film nog grote esthetische hoogte ook.
Wie na afloop van dit animegeweld op adem wil komen, mag zich zeker het bonusmateriaal niet laten ontgaan, waarin we de makers zich met haperende microfoons door onhandige interviews voor halflege zalen zien schutteren, en een gammele bordkartonnen prop van het tv-mannetje Retro zijn podiumdebuut niet overleeft. Hoe briljant en vernieuwend hun animatiewerk soms ook is, gelukkig zijn Japanners ook maar mensen.
Extra’s: ***1/2 Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #77, voorjaar 2008.
