Nadat hij is wakker geworden in een mysterieuze kubus, omringd door vreemden die in hetzelfde schuitje zitten, oppert één van de personages van CUBE 2: HYPERCUBE een mogelijke verklaring voor de bizarre situatie: ze zitten in een nieuw reality tv-programma! Geen gek idee, want er zijn beslist overeenkomsten tussen deze film en de reality soap Big Brother waarvan de makers na de succesvolle eerste editie besloten aan de formule te gaan tornen.
Om het voor de kijker interessant te houden werden extra regels bedacht en uitzonderingen op reeds bestaande regels, naast regels die in strijd waren met andere regels, met als resultaat bewoners die hun eigen regels maakten of gewoon alle regels aan hun laars lapten. Het werd een rommeltje. Welnu: hetzelfde kan gezegd worden van CUBE 2: HYPERCUBE dat de heldere opzet van Vincenzo Natali’s verrassende low budget debuutfilm uit 1997 onnodig vertroebelt met nieuwe doch volstrekt onbegrijpelijke regels. Ongetwijfeld om het voor de kijker interessant te houden. Ter herinnering: in CUBE zaten de personages gevangen in een gigantisch complex bestaande uit geschakelde kubussen die volgens een vast patroon door elkaar schoven. De uitweg liet zich wiskundig berekenen, maar fouten werden met de dood bekocht: sommige kubussen waren uitgerust met booby traps. Net als bij Big Brother werd ook hier een groep vreemden in een gecontroleerde omgeving bij elkaar gezet voor een afvalrace. En ook hier was de formule na één aflevering sleets: we kennen de regels, de omgeving en kunnen op basis van de eerste episode voorspellen hoe de personages hierop zullen reageren. Maar daar hebben de scenarioschrijvers dus iets op gevonden. In CUBE 2 geen gewone kubus, maar een hyperkubus, ofwel tesseract, een kubus in vier dimensies. Dat betekent in deze film dat elke kubus een eigen tijdruimte en- verloop behelst, waar de personages vrijelijk door heen kunnen bewegen. Ze komen niet alleen elkaar maar ook zichzelf letterlijk tegen. Dat is lang niet zo verwarrend als dat het slaapverwekkend is, want zodra een personage het loodje legt, duikt er vanuit een andere tijd zo weer een nieuwe versie van ’m op. Het totale gebrek aan spanning kan niet worden gecompenseerd door de (niet bijster interessante) digitale effecten of de aardige ontknoping, waarin regisseur Andrzej Sekula zijn achtergrond als cameraman (o.a. PULP FICTION en AMERICAN PSYCHO) even laat gelden. Maar met zijn gekunstelde pogingen de formule van het origineel te overtreffen is CUBE 2: HYPERCUBE bovenal het bewijs dat sommige films nou eenmaal geen vervolg behoeven.
Copyright 2003 Agnes Tourvel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #58, p33.
