Charlie McFadden (Opper) is terug van weggeweest. De boerenkinkel, die in de originele Critters aanpapte met een stel ruimtewezens om aan het eind van die film zijn saaie aardse bestaan voor een avontuur in het luchtruim te verwisselen, mag dan gepromoveerd zijn tot intergalactisch premiejager, hij lijkt er niet slimmer op geworden.
Per ongeluk laat hij zich insluiten in een ruimtecapsule en pas vijftig jaar later wordt hij door een toevallige passant opgepikt en uit zijn winterslaap gewekt. (Raar, dat klinkt zo bekend en toch ook weer heel. . alien.) ‘So that means all the people I used to know are dead? Well, I can live with that.’ Met die opgeruimde instelling zet Charlie zich aan het vervolg van zijn missie: het opsporen en vernietigen van die venijnige haarballen, de Critters. Dat deze niet lang op zich laten wachten, spreekt voor zich. CRITTERS 4 doet niet eens zijn best om een leuke variant te zijn op het inmiddels zeer versleten basisgegeven. De keuze voor een ruimteschip als plaats van handeling is overduidelijk ingegeven door budgetnood. Het is inmiddels een doorgezaagde truc om een ruimteschip te suggereren door uitsluitend in claustrofobisch kleine kamers en gangen te filmen, maar toegegeven, goedkoop is het. Acteerwerk, effecten en scenario horen ook in de koopjesbak thuis, dus rijst de vraag waarom de huurder eigenlijk het volle pond zou betalen voor zo’n film. .x. Copyright Bart Oosterhoorn. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #5, p9.
