De Nieuw-Zeelandse debuterend regisseur Ant Timpson (producent van o.a. DEATHGASM, 2015) kwam naar eigen zeggen op het idee voor COME TO DADDY nadat hij tijdens zijn vaders begrafenis verhalen over hem hoorde die over een compleet ander persoon leken te gaan.
Na dit voorval begon Timpson zich af te vragen hoe goed hij zijn vader eigenlijk gekend had tijdens zijn leven. Daarmee was het zaadje voor dit kleine donkerkomische werkje geplant.
Stand-in voor Timpson is Norval Greenwood (Elijah Wood), een typische hipster met designer snorretje en een limited edition smartphone aan zijn rechterhand gekluisterd. Na al sinds zijn vroege jeugd vervreemd geweest te zijn van zijn vader wordt hij op een dag uitgenodigd in diens afgelegen huis aan de beboste kusten van Oregon. Daar aangekomen blijkt deze Gordon (Stephen McHattie) een lompe rouwdouwer te zijn, die niet onder de indruk is van Norvals carrière als producer-annex-muzikant-annex-DJ-annex-promotor. Sterker nog, het lijkt alsof zijn vader totaal niet zit te wachten op een verzoening met zijn zoon. De narcistische, met papa-issues worstelende Norval denkt natuurlijk dat hijzelf tegelijkertijd oorzaak en oplossing is voor de vijandelijke houding van zijn vader. Hij besluit net zo lang te blijven tot de verzoening daar is. Naarmate de dagen verstrijken loopt de onderlinge spanning echter alleen maar op. Als Norval dan eindelijk klaar is met het passief-aggresieve gedrag van zijn vader en de confrontatie aangaat, neemt het verhaal opeens een verrassende wending.
COME TO DADDY is zo’n typisch low budget passieproject dat bol staat van goede bedoelingen en interessante ideeen, maar inlevert wat betreft de uitwerking daarvan. Het originele uitgangspunt geeft scenarist Toby Harvard (THE GREASY STRANGLER, 2016) genoeg ruimte om te spelen met verwachtingen en spanningsopbouw. Zo laat de eerste helft slim in het midden waar het verhaal nou eigenlijk heen gaat. Genre-kenmerken worden gebruikt om de kijker subtiel in het ongewisse te laten. De dreiging die uitgaat van de setting (donker bos, afgelegen huis) hint bijvoorbeeld naar een slasher. Of is dit slechts een psychopatisch Kammerspiel waarin twee onsympathieke tegenpolen elkaar langszaam maar zeker het bloed onder de nagels vandaan gaan halen? Maar wat betekent dat mysterieuze geluid dat ’s nachts uit de fundering van het huis komt dan?
Helaas verliezen Harvard en Timpson zich gaandeweg enigszins in hun eigen ambities. Zodra ze halverwege de film open kaart spelen komt het plot in een welkome stroomversnelling, maar worden geloofwaardigheid en interne logica aan de kant geschoven om ruimte te maken voor groteske humor en plastische ranzigheid. Wat absoluut niet erg is natuurlijk. De makers weten wat hun beoogde publiek zal zijn, en dat, als je het maar goed verpakt, genrepubliek niet valt over tonale inconsistentie. Iets wat een cultklassieker als FROM DUSK TILL DAWN (Robert Rodriguez, 1996) al aantoonde; vaak verguisd door critici om precies dezelfde reden dat fans hem juist omarmden. Maar in het geval van COME TO DADDY lijken de doelgroepplezierende scènes na de twist niet meer organisch uit het verhaal te ontstaan. Het is meer alsof er in aanloop naar de beoogde finale nog haastig een lijst met toffe ideeën wordt afgewerkt. Wat overblijft is een vermakelijke maar schizofrene film, waarvan de sterke punten vreemd genoeg ook gelijk de zwaktes zijn.
