Als er een vakschool voor makers van slasherfilms bestaat, hebben de Noren deze zeker gevolgd. Voor COLD PREY I en II lopen wij wel warm.
In COLD PREY / FRITT VILT (2006) belanden vijf jongeren tijdens een skitrip in een verlaten hotel. Dat er met dit hotel iets niet pluis is, blijkt al snel. Want waarom ontbreekt de brandbijl? Waar komen die geluiden vandaan? En bovenal: waarom heeft het hotel een ruimte die zo Jigsaws hobbykamer zou kunnen zijn? Het duurt natuurlijk niet lang voordat de man-met-het-masker opduikt en de jongeren één voor één koud maakt. Dat in ieder geval ééntje het zal overleven, is ook geen verrassing. Dat laat immers ruimte voor het vervolg.
En dat kwam twee jaar later in de vorm van FRITT VILT II. (Voor de dvd-uitgave omgedoopt in COLD PREY: RESURRECTION). Dit deel gaat verder waar deel één ophield. We komen heldin Jannicke dus tegen op het moment dat ze ontwaakt in het ziekenhuis. Als de politie een stapel lijken vindt, waaronder dat van de moordenaar, is het aftellen geblazen totdat deze doodleuk opstaat om weer verder te moorden.
Sinds DARK WOODS (2003) horen we opeens opvallend meer van de Noorse horrorfilm. HORA, HIDDEN en DEAD SNOW, alle drie uit 2009, zijn recente voorbeelden. COLD PREY is de meest succesvolle, en inmiddels ook een franchise. Het duurde ruim twee jaar voordat het eerste deel – grotendeels geschoten op de berg Jotunheimen, waar de temperatuur tot ver onder nul daalde – werd voltooid, maar het loonde de moeite. De slasher won diverse festivalprijzen, trok internationale aandacht en bracht ruim 14 miljoen dollar in het laatje. De eerste twee delen waren ook te zien op het Amsterdamse Imagine filmfestival. Inmiddels is er zelfs een derde deel.
De COLD PREY-films moeten het niet hebben van hun originaliteit. Zo bestaat het groepje jongeren in deel één louter uit standaardpersonages: de grappenmaker, de stoere jongen, de maagd… Uiteraard hebben hun mobieltjes geen bereik en bevinden ze zich op verlaten terrein. De opvolger doet sterk denken aan HALLOWEEN II en volgt netjes de regels van de sequel: méér slachtoffers, méér bloed.
Alle clichés worden gretig uitgebuit en waarom eigenlijk ook niet? De formule is al vele malen succesvol gebleken en je kunt zelfs stellen dat de clichés deel uitmaken van de charme van het genre. It’s all in the execution. En die is, in beide delen, dik in orde. Regisseurs Roar Uthaug en Mats Stenberg nemen de tijd voor spanningsopbouw: lange shots waar dreiging vanuit gaat, onheilspellende geluiden, schimmen in het duister… De personages hebben weinig diepgang, maar zijn sympathiek genoeg en de moordenaar draagt, zoals het hoort, een griezelig masker. De muts met doodshoofdachtige gaten is een leuk detail, zijn pikhouweel een tot de verbeelding sprekend wapen. Bovendien: het prachtige Noorse sneeuwlandschap vormt een dankbare omgeving voor dit bloedbad. Dat kleurt zo mooi.
Degelijkheid is het juiste woord om deze films te omschrijven: vakkundig uitgevoerde slashers, volgens het boekje. En dat is, ontelbare slechtere soortgenoten bewezen het, geen koud kunstje.
Di: T2 Entertainment
Copyright Lieuwe van Albada. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 7 juli 2011.
