In 1987 vreesden de organisatoren van het Weekend of Terror nog voor een lynchpartij toen zij, voorafgaand aan NIGHT OF THE CREEPS, LE BUNKER DE LA DERNIÈRE RAPHALE van het duo Jeunet en Caro waagden te vertonen: een bizar filmpje in zwart/wit over een aantal kale mannen, die in een ondergrondse bunker onduidelijke handelingen verrichten. Anno 1991 gingen Nederland en Europa massaal plat voor de waanzin van DELICATESSEN. Met LA CITÉ DES ENFANTS PERDUS, hun tweede lange speelfilm, hebben Jeunet en Caro een grotesk sprookje voor volwassenen afgeleverd dat in visueel opzicht tot de opmerkelijkste films van de laatste jaren gerekend moet worden.
Bijna twee uur lang zit je je als toeschouwer verbijsterd af te vragen wat er wel niet omgaat in de breinen van die twee heren, maar eigenlijk wil je het niet weten ook. Het verhaal van LA CITÉ DES ENFANTS PERDUS, hier uitgebracht onder de exporttitel THE CITY OF LOST CHILDREN, speelt zich voornamelijk af in een groezelige, surrealistisch vormgegeven havenstad. Jonge kinderen zijn hier potentiële slachtoffers van de Cyclopen, een bende kidnappers die handelt in opdracht van ene Krank (de markante Daniel Emilfork). Krank bewoont een immens boorplatform, omgeven door een mijnenveld, en gaat gebukt onder een snelle veroudering omdat hij niet kan dromen. Met gebruikmaking van een helse machine probeert hij de dromen van de ontvoerde kinderen te stelen om het proces te keren. Nadat de kleine Denree in de klauwen van de Cyclopen is gevallen zet zijn zelfverklaarde broer One (Perlman), de ‘sterke man’ bij een morsig circus, alles op alles om hem terug te vinden. Daarbij wordt hij tegen wil en dank geholpen door het bijdehante weesmeisje Miette (Vittet). Tot zover lijkt dit allemaal nog vrij normaal, maar gemakshalve is even buiten beschouwing gelaten dat LA CITÉ DES ENFANTS PERDUS voorts bevolkt wordt door zes klonen, een dwergvrouwtje, een pratend brein in een pot sterk water (met de stem van Jean-Louis Trintignant), een baardige duiker die het bestaan van een onderzeese morgenster leidt, twee doodenge Siamese tweelingzusjes, èn de kostuumontwerpen van Jean-Paul Gaultier. Tod Browning zou er jaloers op zijn geweest. Door al die aandacht voor de visuele aspekten van de film komt de feitelijke inhoud er een beetje bekaaid vanaf: het verhaaltje is en blijft bijzonder simpel. Toch moet ik bekennen dat ik met veel meer genoegen naar LA CITÉ DES ENFANTS PERDUS heb gekeken dan naar die andere visuele tour de force van recente datum, BATMAN FOREVER. Jeunet en Caro zijn er wat mij betreft stukken beter dan Joel Schumacher in geslaagd een volstrekt uniek en voortdurend verrassend universum te creëren. En laten we wel zijn, BATMAN FOREVER hoefde ook niet in de eerste plaats gezien te worden omwille van het briljante scenario. *** Copyright Jan Doense. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #21, p5.
