De m.o. van de seriemoordenaar in onderhavige horrorfilm is snel samengevat. ‘Your father or your mother?’ bromt hij in de openingsscène. ‘You’ve got sixty seconds. CHOOSE!’
Keuzes, keuzes, keuzes… Het hele leven draait om keuzes. Of, zoals de moeder van blonde Fiona Wagner (Katheryn Winnick) het nogal cru maar wel to-the-point noteerde in het zelfmoordbriefje dat ze voor haar dochter achterliet: ‘Every choice has ramifications’. Zou het daarom toeval zijn dat Fiona jaren later een seriemoordenaar tegen het lijf loopt die zijn slachtoffers voortdurend voor lastige keuzes stelt en haar naar het Crescent Motel lokt, de plek waar haar moeder destijds dood in bad werd aangetroffen? Dacht het niet.
Het nadeel van een moordenaar met zo’n duidelijke modus operandi, is dat de huiskamer daardoor al snel in een gezellige quizstemming belandt. Nadat hij eerst de vader van een willekeurig meisje heeft vermoord (‘CHOOSE!’) en daarna een argeloze pianist voor de keuze heeft gesteld (‘Your hearing or your fingers? CHOOSE!’) is het gezellig thuis raden naar de vraag die hij zijn volgende lukrake slachtoffer zal voorleggen, een ijdel fotomodel. ‘Your beauty or…’? Ondergetekende had er één goed.
Zo’n gezelschapsspelletje is voor de spanning die deze horrorfilm hoopt te genereren, natuurlijk funest. Bloederig is het allemaal geenszins en in tegenstelling tot de SAW-films valt er ook geen morele les te trekken uit de keuze van de slachtoffers. Achteraf moet je constateren dat de vader, de pianist en het fotomodel eigenlijk alleen maar sneuvelen, omdat de moordenaar de aandacht van Fiona trekken wil. Stuur gewoon een chat-verzoek, zou je zeggen. Of wacht, dat doet hij ook. ISO-17 schrijft: ‘Happy anniversary.’ Natuurlijk, het is de dag dat moeder zelfmoord pleegde.
Vader Tom Wagner (Kevin Pollack) is toevalligerwijs ook de lokale sheriff maar neemt geen van de aanwijzingen waarmee zijn dochter zich meldt, serieus. En dus is het aan ‘Miss Pullizer’ zelf om op onderzoek te gaan. Opeens lijkt iedereen zich uit te drukken in keuzemogelijkheden. Van haar beste vriendin Marni (‘Choose: fun or whatever the hell you’re doing?’) tot haar zich hoogst verdacht gedragende vriendje Paul (‘Oh, he’s harmless’). Uiteindelijk brengen google en een bezoekje aan Dr. Ronald Pendleton (Bruce Dern) licht in de duisternis. De griezelige psychiater ontwikkelde een confronterende gedragstherapie. Inderdaad: ‘CHOOSE!’
We kunnen ons beklag doen over het van iedere originaliteit gespeende scenario, maar liever staan we stil bij een écht interessante keuze in deze film. De naam van regisseur ‘Marcus Graves’ is namelijk een pseudoniem waarachter zich, volgens verschillende bronnen, visual effects specialist Robert Legato verschuilt. Legato won Oscars voor zijn visual effects in HUGO en TITANIC, maar was kennelijk erg ongelukkig met het resultaat van zijn eerste regiepoging.
Misschien toch een beetje té streng, want zo verschrikkelijk is CHOOSE helemaal niet. Legato kiest in elk geval zijn voorbeelden zorgvuldig. Een inval in de onverlichte woning van de moordenaar roept herinneringen op aan David Finchers SE7EN. Fiona, haar politievader en de vrienden van de campus zijn samengesteld uit het concentraat van diverse Wes Craven-films. Je kunt slechtere regisseurs na-apen en Legato weet tenminste af en toe best een spannend moment te creëren. Tussendoortje of overbodige film? In dit geval: beide.
Di: G2 pictures (release op dvd: 11 april). Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 24 mei 2012.
