IFFR | Drie is een trend, toch? BLUE MY MIND is na RAW en THELMA de derde recente film waarin vrouwelijke coming-of-age en horror prima samen blijken te gaan.
Ook opvallend: alle drie deze film zijn buiten Amerika gemaakt, waardoor ze zich kunnen onttrekken aan Hollywood-clichés over middelbare scholen en universiteiten. RAW (Julia Ducournau, 2016) was Frans; THELMA (Joachim Trier, 2017) Noors. BLUE MY MIND werd gemaakt in Zwitserland, en is de debuutfilm van Lisa Brühlmann. Sterker nog: het was haar afstudeerfilm, al is dat er zeker niet aan af te zien.
De film draait om de vijftienjarige Mia. Ze is net verhuisd. Op haar nieuwe school wil ze heel graag bij de coole kids horen: bij de meiden met zware make-up en naveltruitjes, die roken en porno kijken en lipsticks stelen. Daarvoor doet ze soms dingen zonder dat ze helemaal snapt waarom. Ondertussen wordt ze ook nog eens voor het eerst ongesteld, en dat brengt weer een heel andere set vreemde impulsen met zich mee – en dan hebben we het nog niet eens over de huid die opeens tussen haar tenen begint te groeien.
Het IFFR telt dit jaar nog meer losbandige tieners. De nu-al-controversiële film BIJ WIJ EINDIG IK (gebaseerd op een in België controversieel boek) is niet echt een SN-titel, maar biedt een nuttig contrast. In die film worden de experimenten met exhibitionisme, seks en drugs van de jonge hoofdpersonen op een manier getoond die moralistisch is met een voyeuristisch, exploitatief bijsmaakje.
In BLUE MY MIND, daarentegen, blijft de focus op Mia. De camera is hierbij opvallend neutraal. Of wat ze in haar mond stopt nu een van de vissen uit haar moeders aquarium of een sneu uitziend geslachtsdeel is, de camera observeert, maar oordeelt niet; kijkt zonder sensatiezucht. Het is niet dat we snappen waarom Mia doet wat ze doet – ze snapt het zelf niet eens – maar door de manier van filmen (en het sterke spel van hoofdrolspeelster Luna Wedler) blijf je met haar meeleven.
Daarnaast werkt de horror ook heel goed, al is de metafoor niet altijd consistent. Wat er precies met Mia’s lichaam aan de hand is zullen we hier niet verklappen. Maar het levert sterke momenten op, zoals wanneer ze na een frustrerend doktersbezoek besluit zélf maar wat te doen aan die rare tenen. Bovendien bouwt het op naar een zowel onvermijdelijke als verrassende conclusie, die oprecht weet te ontroeren.
BLUE MY MIND is niet perfect. Het tempo ligt niet bepaald hoog, en niet alle ideeën worden even goed uitgewerkt. Maar daarover klagen voelt pietluttig. BLUE MY MIND is namelijk niet alleen goed voor een debuutfilm – het is een goede film, punt.
BLUE MY MIND is op 27, 28 en 31 januari en 3 februari te zien op het International Filmfestival Rotterdam. 27 januari tevens IFFR Live screening. Copyright Hedwig van Driel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 24 januari 2018.
