De ontstaansgeschiedenis van BLOOD: THE LAST VAMPIRE is bijna interessanter dan de film zelf. De film komt voort uit een stageproject van anime-legende Mamoru Oshii (GHOST IN THE SHELL, AVALON), waarbij een groep jonge animators in korte tijd met het idee voor een animatiefilm op de proppen moest komen. Samenwerking was daarbij het sleutelwoord. Toen de stage voorbij was, bleek het eindresultaat potentieel zo interessant, dat producent IG besloot om het daadwerkelijk uit te voeren.
Zelfs al betekende dat een film met een ongebruikelijke lengte: 45 minuten BLOOD begint veelbelovend met een meisje en een vieze man die samen in een verder uitgestorven metrorijtuig zitten. Geheel tegen de verwachting in springt het meisje als eerste op en begint met een samuraizwaard op de weerloze man in te hakken. Als de trein tot stilstand gekomen is en twee veiligheidsagenten het rijtuig betreden, blijkt hoe de vork in de steel zit. Het meisje, Saya geheten, is een demonenjager op zoek naar monsters die zich vermomd als gewone mensen onder de bevolking ophouden. Dat met de wezens niet te spotten valt blijkt wanneer Saya undercover op de middelbare school van een Amerikaanse legerbasis verblijft. Tijdens Halloween tonen twee studentes hun ware gezicht, en dat ziet er niet zo fraai uit. Aan Saya de taak om met hulp van de schoolverpleegster de demonen te vernietigen. Nadeel is dat, eenmaal ontmaskerd, de wezens zich in steeds groteskere vorm presenteren. De korte speelduur van BLOOD: THE LAST VAMPIRE betekent dat er wel wat vragen blijven liggen. Maar met de titel in het achterhoofd en de mededeling dat Saya een van de laatste Originelen is, kom je er wel uit. Visueel is de film in elk geval heel bijzonder, de eerste anime (in 2000 tenminste) waarbij 2D en 3D een perfecte symbiose hebben ondergaan. Dit is zeker te danken aan het voorwerk van Oshii, die bewust mensen bij elkaar zette die niet snel samen aan een film zouden werken. Zo werden de personages ontworpen door een tekenaar (Katsuya Terada) die nog nooit in animatie had gewerkt, en mochten computeranimators ingrijpende veranderingen aanbrengen in de ontwerpen van traditionele animators. In de ‘making of’ levert dat soms een sip gezicht op, maar iedereen is het er wel over eens dat blood een unieke ervaring was. Wat de film vooral laat zien is hoe beide disciplines elkaar kunnen versterken. Met speciale software werden licht, lucht, schaduwen en vuur zodanig gemanipuleerd dat ze los lijken te komen van het beeld. En de 3D-decors, zoals de rijdende metro in de openingsscène, voorzien de film van vaart en diepte. Het is dan ook goed nieuws dat een van de producenten in de ‘making of’ tevreden verkondigt dat BLOOD geen eenmalig experiment, maar een nieuwe standaard is. Dan willen we als eerste een complete speelfilm rond Saya. Film ***1/2 Extra’s *** Di: Manga/A-Film Home Copyright Mark van den Tempel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #57 (2002/03), p 46.
