Stephen Thrower trekt in Nightmare USA de streep bij 1985. Daar hield volgens hem het tijdperk van de authentieke Amerikaanse exploitatiefilm op. Don Dohler ging nog een paar jaar door, maar trok toen ook zijn conclusies.
De maker van onder andere THE ALIEN FACTOR (1979) en NIGHTBEAST (1982) had zich zijn meest ambitieuze film, BLOOD HARVEST, afhandig laten maken door een stel ploertige investeerders die zijn werk inderhaast monteerden en uitbrachten. Met een gebroken hart trok Dohler zich terug uit de doe-het-zelffilmerij. Na meer dan tien jaar begon het echter weer te kriebelen en keerde hij terug met ALIEN FACTOR 2: THE ALIEN RAMPAGE (2001). Maar de tijden waren onherroepelijk veranderd. Het publiek zat niet meer te wachten op mannen in rubber monsterpakken en cheap ass special effects. Tieten wilde men zien! Het was die tweede B uit BLOOD, BOOBS & BEAST, de titel van een recente documentaire over Dohler, waar de regisseur zich ongemakkelijk bij voelde. ‘Voor deze film wil ik niet herinnerd worden’, zegt Dohler zonder een spoor van ironie wanneer het semi-erotische VAMPIRE SISTERS ter sprake komt.
BLOOD, BOOBS & BEAST schetst een portret van Dohler als een relikwie uit een vervlogen tijdperk, die het steeds moeilijker vindt om de energie en het enthousiasme op te brengen om alweer een goedkope SF-film uit de grond te stampen. Hulp krijgt hij van ene Joe Ripple, een ex-politieman die een filmcarrière ambieert. Het is een onwaarschijnlijk duo. Waar Dohler gewoon een leuke film wil draaien, één die hij zelf graag zou willen zien, speelt Ripple de commerciebewuste zakenman. Speelt, want wanneer hij het te druk heeft met zijn reguliere baan in de beveiliging komt Ripple doodleuk niet opdagen op de set. Het is een bron van ergernis voor Dohler, die dan weer te sympathiek is om uit zijn slof te schieten tegen zijn productiepartner.
Het contrast tussen Dohler en Ripple is een van de onderwerpen die aan bod komen in de documentaire van John Paul Kinhart. Net als Dohlers filmliefde (WEST SIDE STORY), zijn sfx-fanzine Cinemagic, zijn carrière als underground-striptekenaar (hij is de geestelijke vader van de figuur ProJunior, waar Robert Crumb ooit een album aan wijdde), zijn gezinsleven en zijn invloed op andere filmmakers. Dat laatste is te verwaarlozen, al is het aardig om Dohlers gearriveerde stadsgenoot JJ Abrams (MISSION IMPOSSIBLE 3, de tv-serie Lost) vol bewondering te horen praten over zijn prutsende vakgenoot. Leuker zijn de twee fans die alle dialogen uit THE ALIEN FACTOR kunnen opdreunen. Wie een warm plekje in zijn hart heeft voor marginale ploeteraars als Dohler mag blij zijn dat Kinhart zijn documentaire heeft gemaakt, al is het jammer dat de film zo weinig focus heeft. Helpt de fragmentarische structuur al niet erg – setverslag, interviews en archiefbeelden wisselen elkaar tamelijk willekeurig af – de toon van de film zwalkt bovendien voortdurend tussen bewondering, ontroering en ironie.
Ook een portret van een pulpfilmer kan universele zeggingskracht hebben, maar BLOOD, BOOBS & BEAST blijft steken bij zijn specifieke onderwerp. Het geluk is dan weer dat dat onderwerp een warme en sympathieke man is, die in sommige kringen als een fenomeen wordt gezien. Dat Dohler tijdens de productie stierf, is heel treurig, maar het levert wel een ontroerende slotscène op, waarin Dohler samen met zijn filmpartner Joe Ripple zijn werkkamer leeghaalt. Ripple probeert de sombere sfeer te doorbreken door Dohler zijn idee uit de doeken te doen voor een trailer voor VAMPIRE SISTERS 2, de sequel van de film waar Dohler beslist niet voor herinnerd wilde worden. Dohler, kaal en zwak van chemo, hoort het verhaal aan en knikt instemmend. ‘Dat klinkt geweldig,’ liegt hij gul. Een gentleman tot het einde.
Copyright Agnes Tourvel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #75, najaar 2007.
