In Practicing the (Almost) Lost Art, de inleiding van zijn meest recente verhalenbundel, houdt Stephen King een vlammend pleidooi voor het korte verhaal. Voor filmmakers is Kings short fiction echter even onhanteerbaar als zijn vuistdikke romans.
Het juiste format is nochtans eenvoudig: verhalen van enkele tientallen pagina’s lenen zich uitstekend voor films van vijftig minuten. Vreemd dan ook dat het Amerikaanse Turner Network Television pas de eerste televisiezender is die zich aan zo’n anthologie waagt, al was het dan als tegengewicht voor Showtimes’ succesvolle Masters Of Horror. Jammer genoeg speelden de producenten blijkbaar blind darts: van de honderden korte verhalen die King de voorbije 35 jaar schreef, kozen ze niet de sterkste exemplaren. En in tegenstelling tot wat de titel van de tv-serie doet vermoeden, komen die ook niet allemaal uit de collectie Nightmares & Dreamscapes (1993). Battleground verscheen al in Night Shift (1978); The Road Virus Heads North en Autopsy Room Four werden pas gepubliceerd in Everything’s Eventual (2002).
De dvd-uitgave van Warner Bros. verzamelt de acht verhalen op drie discs. Het sterkste stuk van de reeks is de Chandleriaanse film noir-pastiche UMNEY’S LAST CASE (***), waarin een schrijver na de dood van zijn zoon van plaats wil wisselen met zijn beroemdste creatie. De door X Files-veteraan Rob Bowman geregisseerde kortfilm bewijst dat King als geen ander weet om te springen met menselijke thema’s als schuld, verlies en verantwoordelijkheid.
Dat maakt ook van THE END OF THE WHOLE MESS (***) een topper. Een briljante uitvinder brouwt een drankje dat de hele wereld van oorlog kan verlossen (Lawrence D. Cohen injecteert Kings oorspronkelijk verhaal met een onvermijdelijke 9/11-verwijzing), maar de prijs die moet betaald worden is onverwacht hoog.
Het amusantste verhaal van de bloemlezing is het dialoogloze BATTLEGROUND (**1/2), naar een scenario van Richard Christian Matheson die Muppets-regisseur Brian Henson uitgebreid laat knipogen naar het speelgoed-komt-tot-leven-segment PREY uit TRILOGY OF TERROR (1975) en Joe Dantes SMALL SOLDIERS (1998).
De andere verhalen zijn helaas niet meer dan belegen kaas op uitgedroogd brood. Zo duikt de ziel van H.P. Lovecraft op in de Londense buitenwijk CROUCH END (**) en is AUTOPSY ROOM FOUR (*1/2) een flauw doorslagje van de aflevering BREAKDOWN uit Alfred Hitchcock Presents waarin een nog levende man doodverklaard wordt. Andere verhalen zijn enkel interessant voor Kingofielen die dol zijn op weetjes over hun idool. Het hard boiled-thrillerverhaal THE FIFTH QUARTER (*) schreef King eigenlijk onder het pseudoniem John Swithen. Het schilderij dat dood en verderf zaait in THE ROAD VIRUS HEADS NORTH (*) hangt ook echt in Kings werkkamer. YOU KNOW THEY GOT A HELL OF A BAND (x) kan als een mislukte vingeroefening beschouwd worden van het uitgestorven stadje dat King bezoekt in Desperation.
Die wetenswaardigheden komen we jammer genoeg niet aan de weet in de al te karige extra’s die over de dvd’s zijn uitgesmeerd. Het bonusmateriaal klinkt veelbelovend, maar de diverse reportages, interviews en behind the scenes blijken niet veel meer dan bespottelijke, oppervlakkige promotalk. Bepaalde interviews duiken, in stukken en brokken, drie of vier keer in andere extra’s op. Productioneel behoort NIGHTMARES & DREAMSCAPES dan weer tot het beste wat we aan King-adaptaties gezien hebben: decors, muziek en montage zijn van een ongekend hoog niveau. We kunnen alleen maar hopen dat TNT ooit eens zoveel geld pompt in bewerkingen van echt goede King-verhalen als Strawberry Spring, Nona of The Reach. De technische superioriteit leverde de reeks trouwens al diverse televisieprijzen op. Bemoedigend ook dat we naast cultacteur Tom Berenger raspaarden als William Hurt en William H. Macy zien verschijnen. Stephen King vergelijkt het schrijven van korte verhalen wel eens met het spelen van de blues: het is een eindeloos variëren van en met bepaalde thema’s. In de blues zijn er maar twee klassieke akkoordsequensen. Het gaat niet om de toonaard waarin je speelt; het gaat om de ziel die je in je zang legt. NIGHTMARES & DREAMSCAPES biedt een geweldig orkest, maar de ziel in de zang is ver te zoeken.
Extra’s: *
Copyright Hans Dewijngaert. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #75, najaar 2007.
