Op 4 april van dit jaar kwamen Bob Clark en zijn zoon om het leven bij een auto-ongeluk, veroorzaakt door een spookrijder zonder rijbewijs, die in dronken toestand op de verkeerde weghelft verzeild was geraakt. Beide Clarks waren op slag dood. Het einde van de regisseur die in DEATHDREAM (1972) een gesneuvelde soldaat als vampier uit het graf liet verrijzen, in BLACK CHRISTMAS (1974) een glazen eenhoornbeeldje als moordwapen introduceerde en Jack the Ripper nog eens op pad stuurde in MURDER BY DECREE (1979), was van een droevig stemmende banaliteit.
Clarks laatste wapenfeit was een executive producer’s credit voor de remake van zijn eigen BLACK CHRISTMAS. In het algemeen heeft zo’n credit weinig inhoudelijke betekenis, maar in dit specifieke geval lijkt een oude wens van Clark toch in vervulling te zijn gegaan. In de nieuwe versie ontsnapt een zwaar gestoorde moordenaar uit de gevangenis om met kerst terug te kunnen keren naar het vroegere ouderlijk huis, tegenwoordig een sorority, een pension voor vrouwelijke studenten. Laat dat nou net het idee zijn waarmee Clark midden jaren zeventig aan de slag wilde voor het vervolg op BLACK CHRISTMAS. Een titel had hij al, HALLOWEEN, en met zijn negen jaar jongere collega John Carpenter besprak hij de mogelijkheden tot verfilming. Overigens heeft Clark altijd ontkend dat Carpenter, die slechts een paar jaar later met hetzelfde concept en dezelfde titel een van de succesvolste independent producties aller tijden op zijn naam schreef, met zijn geestelijk eigendom aan de haal was gegaan. Maar een officiële sequel van BLACK CHRISTMAS kwam evengoed niet meer van de grond. Totdat regisseur Glen Morgan, eerder verantwoordelijk voor de remake van een ander bescheiden horrormonumentje uit de jaren zeventig, WILLARD, Clarks plan meer dan dertig jaar later nieuw leven inblies.
Op zichzelf beschouwd is de nieuwe BLACK CHRISTMAS een onderhoudende slasher, die bij vlagen behoorlijk gewelddadig uitpakt. Een moordenaar die zijn slachtoffers eerst een vuilniszak over het hoofd stroopt om ze vervolgens, door het plastic heen, een oog uit te rukken, voegt weer eens iets nieuws toe aan het repertoire van ‘creative killings’ waar het genre sinds de vroege jaren tachtig zijn populariteit aan ontleent. Maar de ambivalentie van het origineel is volledig verloren gegaan. Blijft de identiteit van Clarks moordenaar tot het einde toe duister, waardoor de kijker na afloop met een onbehaaglijk gevoel blijft zitten, de levensloop van Morgans psychopaat Billy Lenz wordt in flashbacks uitvoerig uit de doeken gedaan. Morgan zaait bovendien verwarring door te suggereren dat de eerste twee moorden ongeveer gelijktijdig plaatsvinden met Billy’s uitbraak. Zijn er soms twee killers actief? Je hoeft niet eens goed op te letten om een en ander lang voor de ontknoping zelf al uitgedokterd te hebben.
Morgans BLACK CHRISTMAS is een hommage aan het origineel (de locatie is vrijwel identiek en zelfs het glazen eenhoornbeeldje ontbreekt niet) en eigenlijk aan alle slashers van twintig tot dertig jaar geleden. Maar anders dan Wes Craven in SCREAM onthoudt hij zich van postmodern commentaar op het genre, en dat werkt nu eens niet in het voordeel van de film. Wanneer in het huis de stroom uitvalt, worden we geacht dat als eng te ervaren in plaats van samen met de regisseur te grinniken om het cliché. Hetzelfde geldt voor de scène waarin een van de personages in haar eentje op zoek gaat naar de zekeringkast, die zich notabene in een kruipruimte onder het huis blijkt te bevinden. Het helpt ook niet dat de meiden onderling inwisselbaar zijn: een sterk karakterologisch contrast, zoals tussen de vuilbekkende, vrijgevochten Barbie (Margot Kidder) en de introverte, preutse Jessica (Olivia Hussey) uit het origineel, ontbreekt. De nieuwe slachtvarkens onderscheiden zich alleen in haarkleur van elkaar. Een volslagen overbodig extra verhaallijntje, waarin de vriend van de heldin probeert te voorkomen dat ze het computerbeeldscherm ziet waarop hij de liefde bedrijft met een andere vrouw, onderstreept ten overvloede de ongeïnspireerde middelmatigheid van de hele onderneming.
Het zegt genoeg wanneer een film, die het eigenlijk zou moeten hebben van het tergend langzaam aanhalen van het wurgkoord rond de strot van de kijker, alleen opleeft wanneer er letterlijk koppen rollen of menselijke ogen worden verorberd.
Di: Paradiso Home. Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #75, najaar 2007.
