Anna (Christina Ricci) ontwaakt na een ernstig verkeersongeluk op de ontleedtafel van begrafenisondernemer Eliot Deacon: morsdood. Huh? Aan de basis van AFTER.LIFE ligt een intrigerende en vreselijk enge gedachte: wat als na je dood alles nog bewust mee kunt maken?
Op een wat morbide manier stal ze als 11-jarige al ons hart. Christina Ricci was de onvergetelijke Wednesday Addams in het griezelig grappige THE ADDAMS FAMILY (1991). Dat bijzondere gezicht leek voorbestemd voor horror. In AFTER.LIFE biedt Ricci ons letterlijk haar hart aan, kloppend en wel. Het is een van de weinige bloedige scènes in de film van Agnieszka Wojtowisz-Vosloo. Maar – al is Ricci inmiddels uitgegroeid tot een volwassen vrouw die ook nog eens grotendeels naakt door de film gaat – ons deed het weinig meer.
Ricci speelt in AFTER.LIFE de rol van Anna Taylor, een jonge schooljuf met een wat geremd gevoelsleven. Het huwelijksaanzoek van haar vriendje Paul (Justin Long, in vrijwel exact de rol die hij in DRAG ME TO HELL speelde) loopt daardoor volledig mis. Talloze horrorfilms kenden reeds de oplossing voor Anna’s probleem: geen betere manier om het leven te leren omarmen, dan een (bijna?) doodervaring. Die ervaring doet Anna dus op als gevolg van een ernstig verkeersongeval. Kort daarna ontwaakt ze in het mortuarium van begrafenisondernemer Eliot Deacon (Liam Neeson): morsdood.
De formulering is bewust tegenstrijdig. Wojtowisz-Vosloo laat tot op het laatst ongewis wat er nu eigenlijk aan de hand is in AFTER.LIFE. Zelfs na afloop van de film valt er nog over te twisten. Deacon, ogenschijnlijk een vriendelijke reus die in de eenzaamheid van zijn mortuarium met de doden praat, beweert dat Anna dood is. Anna voelt zich springlevend. Is ze in het schemergebied tussen leven en dood beland? Heeft ze haar dood nog niet geaccepteerd en kan ze daarbij de hulp van de zorgzame Deacon gebruiken? Of is ze in handen gevallen van een krankzinnige? Hoe dan ook: de begrafenis nadert en Anna’s lichaam moet worden geprepareerd. De messen, bijlen en andere instrumenten liggen al klaar. ‘You have to look beautiful for your funeral. This is how they are all going to remember you.’
Het is een gruwelijk idee, maar voordat de verkeerde indruk ontstaat: AFTER.LIFE is geen kloon van de SAW-franchise. Neeson zaait vooral psychologische angst. Visueel ziet het er ook heel anders uit. Het beetje bloed dat er vloeit vormt een prachtige rode vlek op een helder witte achtergrond. Lippenstift, Anna’s rode jurkje, de paarse rouwlinten: AFTER.LIFE ziet er niet uit als een grauwe martelfilm, maar heeft de ietwat kitscherige esthetiek van een Art Unlimited prentbriefkaart. Ondertussen krijgt Paul vreemde telefoontjes en visioenen. En wat is de rol van Jack in het verhaal, een elfjarige leerling van Anna? Zijn belangstelling voor het begrafeniswezen is opvallend. Lijkenbidder Deacon herkent iets in die jongen.
De veelbelovende opzetjes in AFTER.LIFE gaan helaas verloren in de lange monologen van Neeson en de té nadrukkelijk geëtaleerde boodschap: ‘You all say you’re scared of death, but the truth is you’re more scared of life.’ Wanneer Anna dan uiteindelijk van de ontleedtafel komt en probeert te ontsnappen, draait Wojtowisz-Vosloo volkomen ongeïnspireerd scènes af die we al uit honderd andere horrorfilms kennen. Natuurlijk schrikt Anna van de kadavers onder de witte lakens. Natuurlijk vindt ze een mes en verbergt ze die achter haar rug wanneer Deacon binnenkomt. Editor Niven Howie, die de hectische montage verzorgde van o.a. LOCK, STOCK & TWO SMOKING BARRELS, Zack Snyders DAWN OF THE DEAD, en RESIDENT EVIL: EXTINCTION mist bovendien het fijnere gevoel voor opbouw en timing.
‘Why do we die?’ ‘To make life important.’ In het persmateriaal verhaalt Wojtowicz-Vosloo lachend over haar zoektocht naar geld voor haar film: ‘I remember one studio wanted it to be RE-ANIMATOR 4.’ Misschien zaten we daar ook niet op te wachten, maar het probleem is wel dat AFTER.LIFE uitstraalt dat de maakster meer geïnteresseerd was in esthetiek, het leven en de dood, dan in het vertellen van een eng verhaal.
DI: E1 (NL: 26 augustus / BE: onbekend)
Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 25 augustus 2010.
