VOORPRET | Na GROUNDHOG DAY maakt HAPPY DEATH DAY-regisseur Christopher Landon met FREAKY ditmaal een horrorversie van het bekende verhaal van FREAKY FRIDAY. Hier zijn een paar familiefilms en komedies die hij hierna zou kunnen aanpakken.
TOY STORY (John Lasseter, 1995)
Door TOY STORY vinden we het idee van speelgoed dat – als je even niet kijkt – tot leven komt totaal niet eng meer. Dat is het ook niet, zolang het speelgoed maar het beste met je voor heeft. Maar in tegenstelling tot Andy uit TOY STORY weet Andy uit CHILD’S PLAY (Tom Holland, 1988) wel beter. Ook in de horrorversie van TOY STORY komt – telkens als Andy gaat slapen – zijn speelgoed tot leven. Maar zijn speelgoed bestaat niet uit een trouwe cowboy of ruimteman, maar uit de sadistische Baby Oopsie-Daisy en Jack in the Box uit DEMONIC TOYS (Peter Manoogian, 1992), de Zuni Fetish Doll uit TRILOGY OF TERROR (Dan Curtis, 1975), Annabelle uit de ANNABELLE-trilogie en de enge stukken plastic uit DOLLS (Stuart Gordon, 1987). Kun je nagaan wat er nu met buurjongen Sid staat te gebeuren!
MRS. DOUBTFIRE (Chris Columbus, 1993)
In MRS. DOUBTFIRE wordt het gegeven van een vader die zich als oude vrouw verkleedt om dichtbij zijn gezin te blijven gebracht als een geestig en vooral aandoenlijk tafereel. Maar die premisse schreeuwt natuurlijk om een doodenge twist. Want wissel de grappenmakende vader Robin Williams in voor een vader van het kaliber Jerry Blake (THE STEPFATHER) of Jack Torrance (THE SHINING) en je hebt een angstaanjagende horrorfilm. Was hij als vader al beangstigend, in de vorm van een oude vrouw – denk aan Parker Crane uit de INSIDIOUS-reeks – is hij nog enger. In deze versie heb je zowaar nóg meer begrip waarom Sally Field van de man wil scheiden en er vandoor wil met een rijke Pierce Brosnan.
FREE WILLY (Simon Wincer, 1993)
Een straatjochie met niets of niemand om voor te leven dat door iedereen is opgegeven, raakt bevriend met een gevangen zeewezen. In het geval van FREE WILLY gaat de jonge Jesse het beest trainen om kunstjes te doen, maar in een alternatief scenario kan Jesse het beest prima gebruiken om gruwelijk wraak te nemen op iedereen die hem dwarszit. Als ORCA (Michael Anderson, 1977) of JAWS: THE REVENGE (Joseph Sargent, 1987) ons iets hebben geleerd, is het dat zulke beesten namelijk ook prima in staat zijn om wraak te nemen. Dus stiefouders, trainers, zakenmannen en politieagenten mogen oppassen; stuk voor stuk belandden ze in de grote bek van Jesse’s grote nieuwe vriend. Wie wil er nu geen film zien waarin Michael Madsen en Michael Ironside moeten vechten tegen een gigantische witte haai of dodelijke orka?
HOME ALONE (Chris Columbus, 1992)
Een horrorversie van HOME ALONE is eigenlijk niet moeilijk voor te stellen; het is zelfs al een ideale titel voor een horrorfilm. Eigenlijk was Wes Craven de aangewezen persoon geweest voor zo’n verfilming, gezien zijn fascinatie voor valstrikken en boobytraps. Men neme een gemiddelde home invasion-horrorfilm als THE STRANGERS (Bryan Bertino, 2008) of THE PURGE (James DeMonaco, 2013), waarin gemaskerde engerds tijdens de kerstdagen een klein kind komen opzoeken in een veel te groot huis. Met uiteraard de twist dat het kleine kind zich ontpopt als een wrede versie van Angus MacGyver en het gespuis kwelt met een flinke portie geweld en bloedvergieten. En onder de noemer stuntcasting kan Macaulay Culkin de rol van hoofdschurk spelen.
BEETHOVEN (Brian Levant, 1992)
Het verhaal over een zoet gezinnetje dat een grote, lieve sint-bernard in huis neemt, kan natuurlijk ook makkelijk worden omgegooid. In de familiefilm vertrouwt Charles Grodin de viervoeter voor geen meter, maar in werkelijkheid heeft de hond – natuurlijk – een hart van goud. Maar wat als in de nieuwe versie Grodin eigenlijk gelijk heeft? Dat die grote lobbes bijvoorbeeld gebeten is door een vleermuis à la CUJO (Lewis Teague, 1983) en vervolgens het hele gezin terroriseert. Of het beest blijkt bezeten door duistere krachten (DEVIL DOG: THE HOUND OF HELL), racistisch (WHITE DOG) of genetisch gemanipuleerd (MAN’S BEST FRIEND). Voor die laatste optie heeft de familiefilm BEETHOVEN het ideale personage aan boord: Dean Jones als de intimiderende en smerige dokter Varnick past eigenlijk al perfect thuis in een horrorfilm.
JUMANJI (Joe Johnston, 1995)
In JUMANJI komen allerlei dieren uit de jungle via een magisch spel naar een Amerikaanse woonwijk. En ondanks dat het bezoek van deze dieren wat chaos oplevert, mogen de bewoners nog van geluk spreken. Want ditmaal krijgen ze niet te maken met een stel brutale apen en een denderende neushoorn, maar de uit de kluiten gewassen titelfiguren uit ANACONDA (Luis Llosa, 1997) en PYTHON (Richard Clabaugh, 2000), de dodelijke vogelspin uit ARACHNOPHOBIA (Frank Marshall, 1990) en uiteraard álle krokodillen en alligators uit CRAWL, CROC, ALLIGATOR, CROCODILE en de LAKE PLACID-reeks. Zie dan nog maar eens rustig je magische bordspelletje af te maken.
WILLY WONKA AND THE CHOCOLATE FACTORY (Mel Stuart, 1971)
Als je zo weinig mogelijk moeite wil doen om een familiefilm om te toveren tot een horrorfilm, dan pak je gewoon een verfilming van het werk van Roald Dahl. Zo is MATILDA vrij eenvoudig om te toveren tot een CARRIE en THE WITCHES van Nicolas Roeg is al een horrorfilm. Ook WILLY WONKA AND THE CHOCOLATE FACTORY is al vrij snel te veranderen in ijzingwekkende horror: na een gouden ticket te hebben gevonden krijgt een groep kinderen een rondleiding in een grote fabriek, maar een voor een sterven ze een akelige dood als ze zich misdragen. Het enige wat je hoeft te doen is het personage van Willy Wonka te veranderen in Conal Cochran. Want wie HALLOWEEN III: SEASON OF THE WITCH (Tommy Lee Wallace, 1982) nog vers in het geheugen heeft, kan het noodlot van die arme kinderen wel raden!
