Ik ben een beetje bang voor Disney. Niet alleen omdat, zoals betoogd wordt in dit video-essay, ze bij bewerkingen geneigd zijn alle rauwe rafelrandjes van het oorspronkelijke materiaal af te schaven zodat het in de Disney-mal past. Maar ook omdat Disney bij uitstek het bedrijf is van de sequels, prequels en remakes, en van nostalgie gemeengoed heeft gemaakt.
AUSTIN POWERS voorspelde deze hang naar nostalgie al, maar de neiging terug te keren naar wat men kent is overal te zien. Bijvoorbeeld bij de titel van de nieuwe, vijfde SCREAM, die uhm… SCREAM gaat heten (al is dat nog niet zo verwarrend als het bestaan van HALLOWEEN, HALLOWEEN en HALLOWEEN, en HALLOWEEN II en HALLOWEEN II). Maar ook Tarantino, die zijn ONCE UPON A TIME… IN HOLLYWOOD bewerkt tot boek; het feit dat we drie jaar na het verschijnen van het origineel een nieuwe versie krijgen van JUSTICE LEAGUE; en STAR WARS in het algemeen (zelfs de plannen van George Lucas voor die reeks komen ons bekend voor). Zelfs Hitchcock is niet veilig, hoe erg Ben Wheatley ook blijft beweren dat zijn REBECCA een bewerking is van het boek, niet van Hitchcocks film.
Het meest absurde nieuws in de categorie het opnieuw uitvinden van het wiel, kwam deze week in de vorm van Netflix’ plan een nieuw soort vorm streaming te lanceren die wel érg klinkt als een gewone televisiezender. Al blijft de bios natuurlijk de voorkeur houden. Everything old is new again, al verwacht ik niet snel dat videotheek-ketens terug zullen komen (en daar is Lloyd Kaufman maar wat blij mee) of dat we weer veel telefooncellen in het straatbeeld zullen gaan zien (zie hieronder). Hoe dan ook, nostalgie is overal. Dat er nooit iets nieuws onder de zon is, om het bijbelboek Prediker te citeren, bewijst ook CORALINE. Elk verhaal is al wel een keer gedaan, en dat is niet erg.
Wel jammer vind ik het dat hetzelfde een beetje lijkt te gelden voor filmjournalistiek: hoe goed ik sommige van de artikelen en video-essays over Ghibli, JURASSIC PARK, SILENCE OF THE LAMBS, Stephen King, EVIL DEAD, THE LOST BOYS, GHOST IN THE SHELL of Kevin Smith ook vind, ik heb de verhalen en conclusies erin vaker gehoord en gezien. Zelfs het verdedigen van de film SPEED RACER is inmiddels niet nieuw meer: er zijn nu meer gelovigen dan afvalligen.
Interessanter vind ik het wanneer men persoonlijke relazen of herwaarderingen schrijft over de ondergeschoven kindjes in de cinema. Zo braken video-essayisten, filmjournalisten en consorten afgelopen week een lans voor de remake van FRIDAY THE 13th, de originele miniserie van IT, de LEPRECHAUN-franchise, AMITYVILLE II: THE POSSESSION, de RESIDENT EVIL-franchise, ALIEN: RESURRECTION, SUPERNATURAL en REEFER MADNESS (zie hieronder). Ook waren er mooie essays over waarom we houden van geesten en vechtende vrouwen.
Echt blij word ik er echter van als ik op nieuwe dingen stuit: zo is dit video-essay over een Chinese film genaamd THE LEGEND OF HEI een reden dat ik de film zeker op wil zoeken. Ook ben ik benieuwd naar drie van de vier indie-animaties die in dit artikel worden genoemd. ON-GAKU: OUR SOUND heb ik al gezien, en kan ik van harte aanraden.
Ik prefereer nieuw boven nostalgisch. Wat dat betreft waardeer ik het dat Netflix ook heel veel series een kans gaf zonder een pilot te bestellen, al betekent dat wel dat het aantal ‘cancellations’ hoog ligt. Maar als dat betekent dat David Fincher nog aan de bak kan blijven, nu hij in regulier Hollywood amper meer projecten gefinancierd krijgt? Ach, ik vind dat geen ramp. Ook om naar uit te kijken: nieuwe projecten van Claire Denis en Lucky McKee, en de nieuwe animatiefilm GOD OF MARS, volledig gemaakt in de Unreal Engine, die normaliter vooral gebruikt wordt voor games. Hoe de game-industrie en Hollywood elkaar ook vooruit helpen, op technisch gebied, zie je overigens hier.
Het laatste woord betreft nostalgie laat ik aan Jamie Lee Curtis. Er valt wat te zeggen voor de kracht van fan zijn, en de high van een nostalgie-kick, als dat betekent dat je troost en comfort kunt vinden in moeilijke tijden. Het verhaal in deze link is daar een ontroerend voorbeeld van: Jamie Lee Curtis die een huwelijksceremonie van een fan voltrok, uren voordat hij stierf aan een terminale ziekte. Misschien is nostalgie zo vreemd nog niet.
Fijn weekend!
