NETFLIX| Als donderslag bij heldere hemel werd het derde deel van de Cloverfieldfranchise maanden voor een officiële bioscooprelease pardoes op Netflix gekwakt na de Superbowl. Het belooft niet veel goeds en inderdaad is THE CLOVERFIELD PARADOX een ondoorgrondelijke mix van eerdere – en betere – films.
Een plotselinge stuntrelease op Netflix: het past natuurlijk perfect in de Cloverfield traditie die in 2008 begon. Destijds was het een slimme marketingcampagne die ervoor zorgde dat het eerste deel van de franchise een enorme hit werd. Een teaser trailer zonder filmtitel of verdere informatie en een hele hoop geheimhouding rondom de plot deed menig horrorfan reikhalzend uitkijken naar de film. De prettige mix van found footage en monsterfilm uit de koker van J.J. Abrams stelde gelukkig niet teleur, vooral dankzij het slimme scenario van Abrams’ makker Drew Goddard. Dat liet zoveel te gissen over na afloop van CLOVERFIELD dat er een heuse internetcommunity ontstond, inclusief een eigen wiki-pagina en een Cloverfield Alternate Reality game.
Een vervolg kon niet uitblijven, maar haast had Abrams niet: het zou nog acht jaar duren voor 10 CLOVERFIELD LANE op de wereld werd losgelaten. Extra verrassing: alle bombast uit het eerste deel was losgelaten en ingeruild voor een kleine film waarin een groepje mensen schuilt voor een onbekend gevaar in een ondergrondse bunker. Het principe dat we allemaal kennen uit elke willekeurige zombiefilm deed de spannende thriller doel treffen: het echte gevaar is uiteindelijk niet het monster buiten, maar het monster in onszelf. De lat lag weer een stuk hoger voor het derde deel en dat is er dus nu, na heel veel naamsveranderingen, geschuif met releasedata en – wederom – omringd met heel veel geheimzinnigheid. Normaal gesproken stemt dit soort gehannes ongerust, het spook van de post-production hell leek al op de loer te liggen en waarom heeft deze recensie toch zo’n lange intro?
Eenvoudigweg omdat THE CLOVERFIELD PARADOX niet zo’n erg sterke film is en er veel meer interessants valt te melden over zijn twee voorgangers. Edoch vooruit, een poging. Na een razendsnel intro hebben we geleerd dat de energievoorraden op aarde bijna op zijn, maar gelukkig is er een dinges, eh… een Sheperd deeltjesversneller uitgevonden die vanaf een ruimtestation moet worden geactiveerd. Dan zal de wereld voor eeuwig energie genoeg hebben, eind goed, al goed, ladida. Toch? De crew die daarboven de machine moet aanzetten is van het inmiddels overbekende ruimtefilmkaliber ‘Verenigde Naties in Space’: een lollige Ier, een paranoïde Rus, een serieuze Duitser, een slimme Chinese, een stoere Afro-Amerikaanse captain…. Dat ze niet allemaal de eindstreep gaan halen is geen spoiler, want, nou ja, dat doet geen enkele crew van een filmruimteschip. Het Sheperd-dinges functioneert namelijk al bijna twee jaar voor geen meter en áls ze het apparaat uiteindelijk aan de praat krijgen, gaat het ook goed mis. Om te beginnen is de aarde spoorloos verdwenen.
Het is op zich een sterke start waar regisseur Julius Onah een paar sterke scènes aan vast weet te plakken, zoals het moment waarop de crew ontdekt waarom er opeens vreemde geluiden uit de muur komen. Ook Chris ‘O Dowd is als de Ier Mundy een aantal keer een gniffel waard als hij het aan de stok krijgt met een nukkig lichaamsdeel. Probleem is alleen dat die komische zijstapjes in een hele andere film lijken thuis te horen, zoals zo veel subplots en ideeën in THE CLOVERFIELD PARADOX. Even lijkt het de kant op te gaan van Paul W.S. Andersons EVENT HORIZON (1997). Dan verwacht je opeens dat Rick en Morty komen binnenvallen. Waarop er weer nodeloos ruimte wordt ingelast voor de gebeurtenissen op aarde. Zo halverwege zwenkt de film meer kanten op dan de Millennium Falcon in een meteorietenstorm en ben je eigenlijk alleen maar bezig met het afvinken van eerdere – en betere – films die te herkennen zijn in dit ondoorgrondelijke verhaal boordevol technisch geleuter. Ja, zelfs het verguisde EVENT HORIZON blijkt na een vergelijk met THE CLOVERFIELD PARADOX plots toch een Shakespearewaardige narratief te hebben. Enige lichtpuntje in dit onevenwichtige samenraapsel van oude filmplots is Gugu Mbatha-Raw, die als de getraumatiseerde Ava Hamilton fungeert als het emotionele hart van de film en het is een hele geruststelling wanneer zij lijkt af te stevenen op de rol van final girl.
Maar de franchise neemt met dit haastig gelanceerde derde deel toch een hele grote stap terug, ondanks een paar interessante ideeën over parallelle dimensies. Het is te hopen dat Abrams en consorten met opvolger OVERLORD later dit jaar de lijn omhoog weer terug weten te vinden. Want al dat horrorgeklooi op een internationaal ruimtestation, dat kennen we nu wel.
Distributeur: NetFlix. Release NL: 5 februari 2018. Copyright: Vincent Hoberg. Overnamen uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 6 februari 2018.
