Dertien jaar na A NIGHTMARE ON ELM STREET boorde Wes Craven anderhalf jaar geleden opnieuw goud aan met SCREAM, deels een ouderwetse slasher movie, deels een postmoderne bespiegeling op het genre zelf. Nadat de film in de V.S. meer dan honderd miljoen dollar in het laatje had gebracht, behoorde Craven plotseling tot het selecte groepje regisseurs waarmee studio’s wel een gokje durven te wagen.
Dat gokje heet in Craven’s geval FIDDLEFEST, de speelfilmbewerking van een veelgeprezen documentaire over een vrouw die gettokinderen vioolles geeft. Hoewel niemand minder dan Madonna voor de hoofdrol is gepolst en het met de voorpubliciteit dus wel snor lijkt te zitten, nam Craven, om geldschieter Miramax tegemoet te komen, toch nog maar even de regie van SCREAM 2 voor zijn rekening. En met succes, want ook de sequel scoorde met een totaalopbrengst van tegen de honderd miljoen uitstekend aan de kassa.
Net als het origineel begint de nieuwe film met een proloog waarin de gemaskerde moordenaar een willekeurig personage, wederom gespeeld door een bekende actrice, te grazen neemt. Na Drew Barrymore moet ditmaal Jada Pinkett (TALES FROM THE CRYPT: DEMON NIGHT) het ontgelden. De eerste dubbele bodem waarop Craven en scenarist Williamson hun publiek tracteren wordt listig voorbereid in de discussie tussen Pinkett en haar vriend over de ondergeschoven rol van zwarten in horrorfilms. Is het tenslotte niet opvallend dat de personages in dergelijke films altijd blank zijn? Nog geen kwartier later maakt een gemaskerde moordenaar aan die misstand een eind door het duo als eerste aan zijn mes te rijgen. Plaats van handeling: de bioscoop waar ’toevallig’ de film wordt vertoond (‘Stab’) die gebaseerd is op de gebeurtenissen uit deel 1.
De terugkeer van de sinistere messentrekker brengt uiteraard grote beroering teweeg onder de overlevenden van de oorspronkelijke film. De hernieuwde kennismaking met de heldhaftige Sidney (Campbell), de klungelige deputy Dewey (Arquette) en de ambitieuze reporter Gale Weathers (Cox) slokt nogal wat screen time op, temeer omdat er ook nog eens een hele reeks nieuwe verdachten moet worden geintroduceerd. Het maakt dat SCREAM 2 wat moeizaam op gang komt en het aanvankelijk vooral moet hebben van Williamson’s niet altijd even subtiele in-jokes. Personages uit een vervolgfilm smalend over het fenomeen vervolgfilm te laten praten is een aardige variant op het Droste cacaobus-effect, mits spits en gedoseerd gebracht. Helaas weet Williamson geen maat te houden.
Maar zodra de grappen en knipogen plaatsmaken voor onversneden horror doet SCREAM 2 zeker niet onder voor de voorganger. Een schoolvoorbeeld van klassieke suspense is de scène waarin Cox belaagd wordt in een geluidsstudio en van achter het glas machteloos moet toezien hoe een van de personages aan reepjes wordt gesneden. Even simpel als effectief is de scène waarin twee meisjes door de moordenaar in een politieauto ontvoerd worden. Nadat de auto uit de bocht is gevlogen, zit er voor het tweetal niets anders op dan langs de bewusteloze bestuurder uit het wrak te klauteren. Het bekende werk, maar bij niemand in zulke goede handen als bij Craven. Ook de finale van de film, met zijn impliciete hommage aan FRIDAY THE 13TH, mag er zijn, al wil Williamson het opnieuw wat te mooi maken met een stuk of drie twist endings achter elkaar. Misschien dat Craven zich bij het aangekondigde derde deel wat intensiever met het scenario moet gaan bemoeien. Meer horror, minder ironie, zou ik zeggen. En een tikkeltje meer gore, heren.
Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #34, maart/april 1998.
