BEELDBUIS | Met gemengde gevoelens schrijf ik mijn laatste Beeldbuis. Door de komst van mijn zoon, een drukke baan en ook nog een sociaal leven stop ik met deze rubriek. Tevens willen de powers that be andere schrijvers de kans geven om zich via Beeldbuis verder te ontwikkelen, iets wat ik uiteraard alleen maar toejuich.
Het schrijven van Beeldbuis en de steun die ik daarbij kreeg hebben bijgedragen aan mijn ontwikkeling als schrijver, en daarvoor wil ik Schokkend Nieuws bedanken. Ik zal het magazine niet verlaten en achter de schermen nog werkzaam zijn. Goed, genoeg gezwijmeld, door naar de Beeldbuis. Deze editie ga ik het eens niet hebben over films die deze maand uitkomen, maar pak ik vier titels die invloed hebben gehad op mij als persoon of gewoon het ultieme CULP-gehalte hebben.
TROLL (John Carl Buechler, 1986) was mijn eerste ervaring met horror. Ik was zeven jaar en zag in de videotheek een film staan met een trol en een bal op de hoes, dus dat leek me niet zo heftig. Mijn vader keurde het goed en de band ging in de videorecorder. Het verhaal van een kwaadaardige trol die bezit neemt van een meisje, het appartementencomplex verandert in een jungle en hierna de wereld wil overnemen, zien we later vaak terug: THE CONJURING-reeks gaat over bezetenheid, in JUMANJI verandert een huis in een jungle, in LORD OF THE RINGS en THE HOBBIT zitten trollen en in de AVENGERS-reeks will Thanos de wereld eerst overnemen en dan vernietigen. Kortom, TROLL ligt ten grondslag aan de hedendaagse genrefilm.
CUBE (Vincenzo Natali, 1997) liet mij zien dan een goede horrorfilm geen echte schurk nodig heeft. De stoere politieagent die eerst iedereen wil redden ontpopt zich tot egoïstische bullenbak, de lieve verpleegster gaat over lijken om haar medemens te redden en de social outcast wordt de held. CUBE is een film die de psyche van de mens in al haar lelijkheid en schoonheid blootlegt.
KUNG FURY (David Sandberg, 2015) is een juweeltje onder de CULP-films. In de jaren 80 wordt een agent door de bliksem getroffen en door een cobra gebeten wanneer zijn partner doormidden wordt gehakt. De krachten die Kung hierdoor krijgt wekken de interesse van Adolf Hitler, waarna Kung samen met Thor, een aantal Vikingvrouwen, een T-Rex en zijn maatje Hackerman de strijd aan gaat met de nazi’s. Als je door het lezen van deze synopsis nog geen droge mond krijgt dan zijn CULP-films niets voor jou. KUNG FURY heeft alle ingrediënten: nazi’s, dino’s en kungfu met een eighties-sausje dat het geheel tot een sterrengerecht maakt. Gooi David Hasselhoff als Hoff 9000 erin en je hebt ook nog een toetje om je vingers bij af te likken.
I KILL GIANTS (Anders Walter, 2017) is een film die bij mij een grote indruk heeft achtergelaten. Als comicfan was ik bekend met de graphic novel van Kelly en Ken Niimura en benieuwd hoe dit kleine meesterwerk zich zou vertalen naar het witte doek. Het anwoord: in één woord perfect. De film ademt de donkere sfeer van de strip. Barbara leeft in een fantasiewereld waarvan je tegen het einde gaat geloven dat hij echt bestaat. Misschien heeft ze toch gelijk en is zij de Giant Killer die de wereld nodig heeft. Maar de werkelijke punchline komt in het laatste kwartier, een onthulling waarbij je tegen je tranen zal moeten vechten. Mijn advies: laat ze lopen, geniet van de schoonheid, kijk de film nogmaals en ontrafel het geheim van omgaan met verlies.
Dit waren vier films die een impact op mijn leven hebben gehad of die het ware gezicht van CULP zijn. Er rest mij nu alleen nog Julius Koetsier te bedanken voor de wijze woorden en leerzame feedback, Barend de Voogd voor de kans om me verder te ontwikkelen als schrijver en natuurlijk mijn twee fans die me altijd steunen in wat ik ook doe. Ik hoop dat de reboot/remake van Beeldbuis er een is met veel explosies en grote namen, want zo gaan reboots/remakes nu eenmaal. Maar denk af en toe nog eens terug aan het origineel en aan hoeveel plezier dat mij, maar hopelijk ook jou, de lezer, heeft gegeven. This ain’t goodbye, this is: I will see you later in another form.
