Door de niet-aflatende stroom Marvel-‘content’, die bovendien allemaal ingewikkeld met elkaar verweven is, is het fenomeen ‘Marvelmoeheid’ niet heel verbazend. Toch zou het jammer zijn om hierdoor WEREWOLF BY NIGHT (nu op Disney+) aan je voorbij te laten gaan.
WEREWOLF BY NIGHT is qua vorm al een vreemde eend in de bijt. Het is geen film van ruim tweeënhalf uur, en ook geen serie, maar een op zichzelf staande ‘special’ van minder dan een uur. In zwart-wit, bovendien – nou ja, grotendeels. Geregisseerd door Michael Giacchino, die al voor heel wat Marvelfilms de soundtrack verzorgde, maar als regisseur een vrij magere staat van dienst heeft.
Wat eigenlijk vooral anders is, is dat – voor zover ondergetekende tenminste kon ontdekken – er geen personages in zitten die je al zou moeten kennen van andere films of series van Marvel (stripliefhebbers zullen wel wat momenten van herkenning hebben). Er zullen vast allerhande paaseitjes en verwijzingen in verstopt zitten, maar in tegenstelling tot bij, zeg, de nieuwste SPIDER-MAN of de (verder best vermakelijke) SHE-HULK serie, is hier geen huiswerk vereist. Wat Marvel betreft, tenminste. Enige kennis van de horrorfilms die Universal maakte in de jaren dertig en veertig vergroot waarschijnlijk wel het plezier.
Die invloed wordt overal luid verkondigd, maar moet ook weer niet te veel opgeblazen worden. WEREWOLF BY NIGHT heeft in vergelijking met die films een veel te ingewikkelde plot, dat ook nog eens in veel te veel detail wordt uitgelegd: een aantal jagers komt bijeen om een monster te doden en zodanig een MacGuffin, de ‘Bloodstone’, te bemachtigen. Dat er af en toe een leuk gevonden shot in zit – vooral de weerwolftransformatie is tof gedaan, en Giacchino snapt dat zwart-wit vooral veel mogelijk maakt met schaduwen – is vooral opmerkelijk omdat ze verder in dit ‘cinematische’ universum vrij zelden voorkomen. Echt op de stijl van Universal van vroeger lijken doet het niet, qua framing of montage.
Toch is de invloed tegelijkertijd meer dan de aankleding, en het feit dat het voornaamste vrouwelijke personage de naam Elsa heeft gekregen. Neem de casting van Gael Garcia Bernal (toch leuk dat allebei de tieners uit Y TU MAMA TAMBIEN nu een Disney-salaris binnenhalen). Die zit in lijn met het feit dat Universal ook vaak ‘buitenlanders’ inzette om hun monsters bij voorbaat iets vreemds mee te geven: Bela Lugosi was Hongaars, Boris Karloff was van deels Indiase afkomst. Ook is de thematiek – want wie zijn hier nou eigenlijk de monsters? – vertrouwd.
Dat we ondertussen niet meer in de jaren dertig zijn is vooral te merken aan het feit dat de vrouwen iets meer te doen krijgen. Laura Donnelly weet een goede balans te vinden tussen bad-ass en kwetsbaarheid, terwijl Harriet Samson Harris de kans grijpt om lekker over-the-top te gaan als schmierende slechterik. Er mag ook iets meer gore dan destijds (en dan meestal bij Disney, misschien door het gebrek aan kleur).
Het is allemaal niet heel wereldschokkend of origineel. Je aarzelt haast om er te positief over te schrijven, want voor je het weet moedig je de makers aan om binnen een paar jaar er vijf sequels uit te pompen. Maar voorlopig is WEREWOLF BY NIGHT eigenlijk precies wat hij moet zijn: vermakelijk, verfrissend… en precies lang genoeg.
Distibutie: Disney+. Release: 7 oktober 2022. Copyright: Hedwig van Driel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 14 oktober 2022.
