Vijftien jaar moest Dwayne ‘The Rock’ Johnson wachten tot hij eindelijk zijn droomrol kon spelen. In die tijd is er echter veel gebeurd binnen het superheldengenre. Kan BLACK ADAM nog wat toevoegen?
2007 was een interessante tijd voor het genre: Marvel had zijn kruit enigszins verschoten met tegenvallende derde delen van de studio’s toenmalige stokpaard-series X-Men, Spider-Man en Blade, en alle ogen waren gericht op DC’s aankomende THE DARK KNIGHT (Christopher Nolan, 2008) en WATCHMEN (Zack Snyder, 2009). Het was een jaar voordat Marvel van start ging met het MCU, en DC gaf de toon aan. Een van vele de projecten die toen opgestart werden was een Shazam film en Johnson werd benaderd voor de titelrol. Deze hij had zijn zinnen echter gezet op de rol van antagonist Black Adam, een personage waar hij al sinds jongst af aan fan van was. En als The Rock iets wil…
Het project verdween door DC’s gehannes met het DCEU echter de vriezer in, om jaren later opgesplitst te worden in twee films. Eerst kregen we SHAZAM! (David F. Sandberg, 2019), een jolige komedie over een tot superheld omgetoverde puber (en waarin al gehint wordt naar een eerdere “mislukte” versie van de betoverde held), en nu dan BLACK ADAM van Jaume Collet-Serra.
De mythologie van Shazam en Black Adam gaat diep en is sinds hun beider origine in de jaren veertig meerdere malen herschreven, maar in het kort: Teth-Adam is een vijfduizend jaar oude halfgod uit het fictieve staatje Kahndaq, die ooit als slaaf een opstand van zijn volk leidde en daarvoor door magiërs met superkrachten beloond werd. Hij stierf echter bij het verslaan van de valse koning Sabbac (Marwan Kenzari). Millennia zijn verstreken, en anno nu zijn Adams daden gereduceerd tot obscure folklore, slechts bekend bij lokale historici in zijn thuisland.
Kahndaq wordt ondertussen onderdrukt door corporate militie Intergang die op zoek is naar eternium, een zeldzaam gesteente met bovennatuurlijke kwaliteiten welke alleen ter plekke te vinden is. Archeologist Adrianna Tomaz (Sarah Shahi) is tegelijkertijd op zoek naar de Kroon van Sabbac, het eternium hoofddeksel van de verslagen koning, in de hoop dat dat haar land kan ontzetten. Als zij in het nauw gedreven wordt door militietroepen leest ze ten einde raad een oude toverspreuk op waardoor de doodgewaande Black Adam herrijst. De achteloze slachtpartij die volgt kennen we eerlijk gezegd nog niet uit dit soort films: hij gaat los als een bijbelse plaag en plet, schopt, mept, smijt en bliksemschiet zich een weg door een hele divisie aan zwaarbewapende slechterikken, zonder een spier te vertrekken.
In eerste instantie lijkt de redding van Kahndaq nabij, maar Adam is er eentje van de oude stempel, en heeft een wat archaïsch gevoel van rechtvaardigheid. Iets met veel dood en verderf. Is hij wel de held van weleer? De Justice Society Of America ziet in hem een bedreiging en stuurt wat b-keuze superhelden op hem af (de Justice League had het blijkbaar te druk met eigen films), waaronder Hawkman (Aldis Hodge) en Doctor Fate (Pearce Brosnan). Ze proberen Adam tot rede te brengen, maar staan ze wel in hun recht? Want waar waren zij de afgelopen tijd toen Kahndaq uitgewoond werd door Intergang?
Deze licht-kritische positie jegens (westerse) superheldendominantie in combinatie met de moreel-ambivalente titelheld en de net-niet R-rating geven BLACK ADAM net even dat zetje om boven de middelmaat uit te stijgen. Want heel veel verrassingen heeft de film qua verhaal en uitwerking daarvan verder niet te bieden. Wat betreft verhaal, personages en look hebben we het allemaal gewoon al eerder gezien. Adam is min of meer Superman, maar lijkt qua motieven en karakter weer erg op X-Men’s Apocalypse. De typische slowmotion visualisatie van supersnelheid kennen we al van zowel DC’s The Flash als Marvels Quicksilver. En nu is het zo dat Marvel vaak leentjebuur speelde bij DC wat betreft inspiratie voor hun strippersonages, maar door Marvels hegemonie in de bioscoop gaat je brein bij het in aktie zien van bijvoorbeeld Doctor Fate of Atom Smasher toch automatisch naar respectievelijk Doctor Strange en Ant-Man. Zelfs het welkome excessieve geweld is na DEADPOOL (Tim Miller, 2016) en LOGAN (James Mangold, 2017) al niet baanbrekend meer.
Voor de liefhebber valt er echter nog genoeg te halen, want ondanks het mainstream budget en overbekende stramien, is deze film duidelijk voor de fans gemaakt. Hoewel in lijn met het DCEU staat het verhaal prettig op zichzelf, en maakt zich ook niet te druk om enige voorkennis bij het grote publiek. Zo worden nieuwe personages bijvoorbeeld zonder introductie of backstory gewoon aan het werk gezet. Johnson is en blijft door zijn larger-than-life persona en dito fysieke verschijning ook hier gewoon Johnson, maar het is een welkome afwisseling om hem voor het eerst sinds DOOM (Andrzej Bartkowiak, 2005) weer ’s een slechterik te zien spelen.
Na een lange periode van dwangmatig realisme in toon en stijl, en een obsessie met continuïteit, lijkt DC de laatste tijd eindelijk de vergezochtheid van hun eigen universum te durven omarmen in de vorm van uitbundige episodische titels. AQUAMAN (James Wan, 2018) gaf ons al een epische onderwater-opera, THE SUICIDE SQUAD (James Gunn, 2021) intergalactische kaiju’s en een Polkadot Man, en SHAZAM! ook nog eens tovenaars, magie, en demonen. BLACK ADAM borduurt hier lekker op voort, en is ondanks zijn manco’s en cliché’s wederom een stap in de goede richting.
Distributie: Warner Brothers. Release: 20 oktober 2022. Copyright: Daan Snouck Hurgronje. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op: 20 oktober 2022.
