Regisseur Kurt Wimmer imponeerde in 2002 met EQUILIBRIUM, een gelikte sciencefictionfilm die oogstrelende actiescènes koppelde aan een intrigerend verhaal over een samenleving waarin elke emotie werd onderdrukt door een verplichte dosering medicatie. De verrassing was des te groter voor het onfortuinlijke publiek dat Wimmers regiedebuut in de late uurtjes op de commerciële zenders voorbij had zien komen: ONE TOUGH BASTERD, een onwaarschijnlijk slechte wraakfilm met in de hoofdrollen Brian Bosworth en rapper MC Hammer. ULTRAVIOLET is Wimmers derde film en paart curieus genoeg de onheilspellende toekomstvisie uit zijn vorige film aan de algehele lamlendigheid van zijn debuut.
In het toekomstbeeld dat ULTRAVIOLET schetst zijn het niet emoties die door een fascistisch regime zijn uitgebannen, maar ziektes. De burgers die de pech hebben toch een virus op te lopen worden vervolgd en uiteindelijk gedeporteerd naar vernietigingskampen. Vanzelfsprekend is er een ondergronds verzet, dat belichaamd wordt door de titelheldin (een strak afgetrainde Milla Jovovich). Gelukkig voor haar vindt het virus zijn oorsprong in een experiment om supersoldaten te creëren, en zo beschikt zij over bovenmenselijke kracht en snelheid. Diepgaander dan dit wordt het verhaal niet en de plot dient dan ook alleen als excuus voor een aaneenschakeling van achtervolgingen, gevechten en special effects.
Aanvankelijk kweekt ultraviolet nog de nodige goodwill bij genreliefhebbers; de door Amerikaanse comics geïnspireerde openingstitels beloven een stripachtig sciencefictionavontuur en de openingsscène bevestigt dit met bombastische actie in een overheidslaboratorium. Ook de look van de film weet in dit stadium nog indruk te maken. De door het mysterieuze virus geobsedeerde samenleving krijgt gestalte in een extreem klinische en steriele architectuur en angstaanjagende kostuums die geen lichaamsdeel onbedekt laten. Het duurt echter niet lang voordat de eerste tekortkomingen zich openbaren. Dat begint al bij de digitale effecten, toch niet onbelangrijk, aangezien het decor bijna voor de volle honderd procent uit de computer afkomstig is. De cgi-animaties maken een opvallend onafgewerkte indruk, waardoor de futuristische setting dezelfde overtuigingskracht heeft als de maquettes uit de vroege Godzilla-films. Daarnaast doet de film pijnlijke pogingen om hip over te komen. Er wordt waar mogelijk schaamteloos leentjebuur gespeeld bij THE MATRIX en de glimmende zonnebrillen, lange leren jassen en bullet-time-effecten zijn dan ook niet van de lucht. Voeg daarbij een bijzonder irritant kindsterretje en debiele technische snufjes als een gsm die elke minuut van nummer verandert, en je hebt een van de meest adembenemende mislukkingen van de laatste jaren. Zielloos en onbeholpen, hoewel het kostuumontwerp en de fotogenieke Jovovich de film nog net behoeden voor de allerlaagste waardering.
Copyright Eric van der Woude. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oor-spronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #72, winter 2006.
