Gelukkig hebben de makers van THE CALL, waarin twee meisjes uit twee tijdperiodes met elkaar verbonden raken via een ouderwetse telefoon, meer tijd gestoken in het bedenken van een scenario dan in het verzinnen van een titel.
De Zuid-Koreaanse film, niet te verwarren met het Tobin Bell/Lin Shaye-vehikel dat ook THE CALL heet en ook in 2020 uitkomt, heeft een hachelijk thema: reizen door de tijd. Niet dat de hoofdpersonages in een DeLorean stappen op weg naar verleden of toekomst; de vergelijking met FREQUENCY (Gregory Hoblit, 2000), SIGNAL (Won Suk Kim, 2016) of THE LAKE HOUSE (Alejandro Agresti, 2006) gaat beter op. In die films vloeien heden en verleden in elkaar over via respectievelijk een ouwe CB-radio, een walkietalkie en een dagboek.
In THE CALL is het verbindende element de telefoon die Seo-yeon (Park Shin-Hye) vindt in het oude huis waar ze haar jeugd doorbracht. Ze krijgt oproepen van Young-sook (Jong-seo Jun), die ook in dat huis blijkt te wonen, maar dan twintig jaar eerder. Beide meisjes zijn eenzaam. Dat hun telefoon een koppelteken tussen heden en verleden is, doet bij hen nauwelijks de wenkbrauwen fronsen. Seo-yeon legt uit wat gsm’s zijn, Young-sook onthult het bestaan van oude cassettebandjes.
De film geraakt in een stroomversnelling wanneer Seo-yeon vertelt over haar vader, die in een brand is omgekomen. Young-sook komt als eerste met het idee: als zij in het verleden van Seo-yeon leeft, dan kan zij de dood van de vader voorkomen. In een prachtige scène zien we hoe het nieuwe heden zich materialiseert terwijl in het verleden de nodige aanpassingen gedaan worden.
THE CALL neemt een haarspeldbocht of twintig en blijft lekker onvoorspelbaar. Om optimaal van de film te genieten moet je zowel alle logica loslaten als goed opletten. Er gebeurt heel veel. De film heeft een geheime kelder, een oud dagboek, een dolgedraaide stiefmoeder en een aardbeienkweker in de aanbieding. Het tijdreisverhaal is een ingewikkelde puzzel die door de scenaristen met honderden gele post-its op een muur in elkaar geschoven moet zijn.
Ook het Faust-motief speelt een belangrijke rol in THE CALL. Het ‘voor wat hoort wat’-principe gaat Seo-yeon op den duur parten spelen. Holderdebolder hobbelt THE CALL van tijdreisfilm naar horrorfilm waarin in stukken gehakte lichamen ingevroren worden in steeds meer koelkasten en diepvriezers. Het spannendst is het wanneer regisseur Chung-Hyun Lee gebeurtenissen uit het verleden enkel via de telefoon laat horen.
Het is altijd fijn om filmmakers aan het werk te zien die durven morrelen aan een geijkte formule. Jammer genoeg gaat THE CALL net iets te lang door, zodat de verhaaltechnische acrobatieën op het einde teveel op een trucje gaan lijken. De ene twist volgt de andere op, maar echt te gek wordt het wanneer ook tijdens de aftiteling een en ander nog op zijn kop gezet wordt.
Distributie: Netflix (release NL en BE: 27 november 2020). Copyright: Hans Dewijngaert. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 30 november 2020.
