Na SESSION 9 en THE MACHINIST levert Brad Anderson opnieuw een geslaagde studie van geestelijke aftakeling.
We volgen grijze burgerman Larry, die verteerd wordt door de onverwerkte dood van zijn zoontje.
Op zijn werk, als manager van een help desk, heeft hij een buitengewoon scherp gehoor ontwikkeld, dat hem nu parten begint te spelen: allerlei onwelkome geluiden dringen zijn hoofd binnen en dreigen hem krankzinnig te maken. Die auditieve overgevoeligheid wordt effectief in beeld (en ten gehore) gebracht: Larry wordt overdonderd door een onherkenbaar kabaal dat uiteindelijk herleidbaar blijkt naar iets kleins: tikkende breinaalden, piepend ongedierte, een basketbal op straat. Na een tijdje wordt dit repetitief, maar de dialoogscènes treffen telkens doel, niet in de laatste plaats dankzij hoofdrolspeler Bauer en zijn akelig doodse blik. De afwikkeling is teleurstellend run-of-the-mill, maar het poëtische slotbeeld maakt veel goed.
Copyright Roel Haanen. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in SN#73, voorjaar 2007.
