Met SMILE 2 doet schrijver/regisseur Parker Finn zijn succesvolle debuut uit 2022 gewoon nog eens dunnetjes over. Het is op alle fronten een betere film geworden, maar daar is dan ook wel alles mee gezegd. Nou ja, bijna alles, anders stopte deze recensie natuurlijk al hier.
Het is in elk geval prijzenswaardig dat Finn in de opvolger van zijn succesfilm vele malen ambitieuzer aan het werk is gegaan. Dat hij een betere regisseur is geworden valt al gelijk op in de fraaie, in één take geschoten, proloog die vrijwel direct aansluit op het einde van SMILE. Smeris Joel (Kyle Gallner) is, zoals dat einde al impliceerde, nu bezeten door de Grijnsdemon en onderneemt een poging om de vloek op te heffen op de enige manier waarop dat kan.
Want hoe zat het ook alweer in deel 1? In een plot dat leentjebuur speelde bij onder meer IT FOLLOWS, RINGU en FINAL DESTINATION springt de net genoemde entiteit zo om de zeven dagen van slachtoffer naar slachtoffer. Wie bezeten is, krijgt steeds erger wordende visioenen die zich vooral manifesteren in een creepy parade van grijnzende mensen. Na die zeven dagen pleegt de bezetene op gruwelijke wijze zelfmoord en wie daar getuige van is, mag als volgende een week door de grijnshel. De enige manier om van de plaag af te komen is het tijdig plegen van een evenzo gruwelijke moord in het bijzijn van een getuige, op wie de vloek dan overgaat.
Dat lukt Joel en de keten zet zich voort om uiteindelijk terecht te komen bij superster Skye Riley (een geweldige Naomi Scott), een soort kruising tussen Dua Lipa en Miley Cyrus, die net op het punt staat aan haar comebacktour te beginnen. Want net als Rose in het origineel kampt ze met een onverwerkt trauma en net als bij Rose wijt iedereen haar steeds vreemder wordende gedrag aan PTSS, al dan niet afkomstig van het zien van de bloederige zelfmoord waardoor de Grijnsdemon bezit van haar nam.
Vanaf dat punt gaat SMILE 2 aan ernstige sequeleritis lijden. Het sjabloon van deel een wordt hergebruikt, maar dan met nog meer gegrijns, nog meer doden en veel, veel meer gore. Wie voor dat laatste komt, gaat gegarandeerd een prima tijd beleven en dankzij Scott die consequent vol overgave de rol van geplaagde zangeres geloofwaardig blijft spelen, is de zettenherhaling van twee uur (!) nog net vol te houden. Ook prettig is dat er in de vorm van Skye’s beste vriendin Gemma (Dylan Gelula) af en toe een dosis broodnodige humor aan de deprimerende gang van zaken wordt toegevoegd.
Want meer nog dan in het origineel is Finn in zijn scenario nergens echt van plan om zijn hoofdpersonage een behoorlijke kans op redding te geven. Als een soort sadistische Dungeon Master brengt hij Skye telkens weer in een nare, uitzichtloze situatie om dat spelletje keer op keer te herhalen. Doodvermoeiend, en het levert niets meer op dan een hele hoop ‘het was maar een droom’-momenten. Welgeteld één keer weet Finn een echt inventieve scène uit zijn mouw te schudden als Skye in haar appartement belaagd wordt door een grijnzende horde. Als zich tegen het einde voor Skye dan eindelijk de kans aandient om terug te vechten, ben je als kijker zo cynisch geworden over haar kansen dat het vrijwel onmogelijk is om nog te hopen op een happy end.
Dat dit einde dankzij het veel hogere budget een stuk spectaculairder is dan dat van het origineel is slechts een heel klein pleistertje op de inktzwarte wond. En uiteraard zet Finn de deur wagenwijd open voor een derde deel. Het is dan te hopen dat hij daarin eindelijk een tikje meer sympathie voor zijn held(in) gaat krijgen, want van zo’n derde schotel met horrornihilisme gaan waarschijnlijk alleen masochisten genieten.
