Regisseurs Yôko Kuno en Nobuhiro Yamashita hebben al acht jaar samengewerkt aan een verfilming van de populaire manga Ghost Cat Anzu, en eindelijk zit hun werk erop. De animatiefilm over een kat die zich heel menselijk gedraagt ging tijdens het Cannes Film Festival in première en is deze zondag te zien tijdens Camera Japan.
De elfjarige Karin (Noa Gotō) heeft te veel verantwoordelijkheid voor haar leeftijd. Haar moeder is overleden, en haar klaploper van een vader is compleet onbekwaam als ouder, dus ze heeft zichzelf moeten opvoeden. Daarom is ze ook niet blij als ze door haar vader bij haar grootvader op het platteland wordt gedumpt. Niet dat ze haar lieve oude opa niet mag, maar ze kan zich prima alleen redden. Ook van Anzu is Karin niet onder de indruk. En dat is best wel bijzonder. Anzu is namelijk een geestenkat, een kater even groot als een mens en een stuk dikker. Hij kan praten, rijdt rond op een brommer, en zorgt samen met opa voor de tempel waar ze wonen. Anzu begon als een normale huiskat die niet ophield met groeien en maar niet stierf, en steeds magischer werd. Meer uitleg krijgen we niet en dat is ook niet nodig.
De dorpelingen rondom Anzu vinden hem ook niet vreemd. Hij is onderdeel van het meubilair geworden. Anzu is vooral hilarisch in zijn menselijkheid, ondanks een katachtig trekje hier en daar. We zien hem rijden naar zijn bijbaan als masseur, bellen met een ouderwetse klaptelefoon en rondhangen met de lokale jeugd voor de stoep van de supermarkt. De eerste akte van GHOST CAT ANZU is de perfecte zomerfilm, en voelt een beetje hoe je je voorstelt dat een kat die voor het raam ligt te zonnen zich voelt. Gaandeweg gaat Karin ook steeds meer mee in het rustige ritme van platteland, en begint het tweetal elkaar beter te begrijpen.
Als dit tot dusver klinkt als een variatie op Ghibli, met name MY NEIGHBOR TOTORO, dan is dat niet de bedoeling. Hoewel GHOST CAT ANZU ook de grenzen tussen de geestenwereld en de mensenwereld laat zien, heeft deze film een compleet andere toon dan de animatiefilms van Miyazaki. Anzu is daar veel te ordinair voor. Hij laat af en toe een wind en nodigt bosgeesten uit om samen aan de sake te gaan. En in een moment van zwakte vergokt hij en Karins salaris aan de Pachinko machine. Het plot slaat een onverwachte hoek in als Karin en Anzu samen op stap gaan in Tokyo, en Karin van een kwade god te horen krijgt dat er een manier is om haar overleden moeder weer te zien.
Qua verhaallijn is GHOST CAT ANZU een beetje een puinhoop, zeker wanneer het opeens een slapstick-actiekomedie wordt. De kalme sfeer die eerder zo fijn aanvoelde is meteen verdwenen, maar gelukkig blijft het wel allemaal vrij grappig en luchtig. De animatiestijl verdient ook alle lof, en is een belangrijke reden waarom de film zo knus voelt. Yôko Kuno en Nobuhiro Yamashita hebben gebruikgemaakt van een soort rotoscoping, waar ze eerst scènes op locatie en met echte acteurs hebben opgenomen, en vervolgens tekeningen hebben gemaakt gebaseerd op die echte beelden. Het resultaat is een komedie met allerlei gekke wezens, die toch heel reëel overkomen. Ik zie GHOST CAT ANZU vooral als een introductie voor de centrale geestenkat, en hopelijk is dit het begin van een lange reeks films. Als er een beetje gerechtigheid is in deze wereld, wordt Anzu een icoon met dezelfde status als Mickey Mouse en Nijntje.