Gestommel op zolder, het zal eens niet. Maar in SILENT HOUSE is méér aan de hand dan wat bovennatuurlijke activiteit.
Sarah helpt haar vader bij het uitruimen van een vervallen huis aan een meer; familiebezit dat in de verkoop gaat. Voor de ingegooide ruiten zijn platen board getimmerd, zodat het binnen pikdonker is. Sarah, haar vader en diens jongere broer Peter maken gebruik van fluorescerende lampen en zaklantaarns om hun weg te kunnen vinden in een huis dat lijkt geconstrueerd als een labyrinth, vol gangen en deuren die steeds weer naar nieuwe ruimtes leiden. Een raar huis, en zeker niet ‘stil’, zoals Sarah tot haar verbijstering zal ondervinden.
SILENT HOUSE is de Amerikaanse remake van LA CASA MUDA (2010), de allereerste horrorfilm van Urugyaanse makelij, die te zien was tijdens Imagine 2011. Naar verluidt geïnspireerd door een broodje-aapverhaal uit de jaren veertig suggereert zowel het origineel als de remake in één ononderbroken take te zijn opgenomen. Doet het ertoe of we met die claim, zeer waarschijnlijk, bedot worden? Eigenlijk niet, want de suggestie dat we voortdurend met de hoofdpersoon meelopen en getuige zijn van een lineaire opeenvolging van gebeurtenissen, heeft een inhoudelijke functie. Meer verklappen is riskant, maar laat ik zeggen dat de werkelijke bron van onrust in het huis zonder die gimmick veel sneller te identificeren zou zijn. In vergelijking met de Urugyaanse voorganger geeft SILENT HOUSE wat nadrukkelijker hints naar de ontknoping. Een stapeltje polaroidfoto’s wordt in twee scènes verdacht haastig in een broekzak gepropt, en een uit het niets opduikende jeugdvriendin wordt door Sarah aanvankelijk niet herkend. Haar excuus: ‘Mijn geheugen is een zeef.’
Probleem met horrorfilms die hun publiek niet alleen ‘boe!’ willen toeroepen, maar het pogen te vloeren met de mind fuck aller mind fucks, is dat dat publiek allang weet dat de filmmakers iets dergelijks voor ze in petto heeft. De ontknoping die al het voorgaande op z’n kop zet is, na films als THE SIXTH SENSE, THE OTHERS en HAUTE TENSION, een cliché van jewelste. Ook SILENT HOUSE ontkomt niet aan die sleet. Bovendien vormen de scènes van vóór en ná de onthulling van wat er werkelijk aan de hand is, een ingenieuzer vlechtwerk dan die in de remake.
Maar de Amerikaanse versie beschikt wel over Elizabeth Olsen. Hoewel haar talent beter tot zijn recht komt in het eveneens in 2011 uitgebrachte MARTHA MARCY MAY MARLENE, geeft ze de film méér dan de film haar teruggeeft. In het begin van de film dromerig en afwezig, krijgt Olsen gaandeweg de standaardslachtofferrol van angstig konijntje opgedrongen. Een mindere actrice zou eraan tenondergaan, maar van Olsen kun je je ogen niet afhouden. Gefascineerd zie je hoe fifty shades of fear over dat gladde maar expressieve gezicht glijden, waarbij de blik overigens regelmatig, en weinig subtiel, naar Olsens opzichtige decolleté wordt gedirigeerd.
Totdat de losse eindjes nogal onelegant aan elkaar worden geknoopt, laat SILENT HOUSE zich bekijken als een redelijke middenmoter in het spookhuisgenre. Met Olsen hebben de makers (co-regisseurs van open water) meer waar voor hun geld gekregen dan hun film verdient.
DI: Paradiso (Release op dvd/blu-ray: 24 januari 2013). Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluiten na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #100, februari /maart 2013.
