Vorig jaar mocht Tsui Hark met SEVEN SWORDS / CHAT GIM het filmfestival van Venetië openen, en dat kon geen doorbraak meer genoemd worden. De tijd dat Hark door een kleine groep Westerse cinefielen als een goedbewaard geheim gekoesterd werd ligt allang achter ons, net als zijn productiefste periode.
Echt opzien baren deed de in Hong Kong gevestigde producent en filmmaker tien jaar vóór de Venetiaanse première, toen hij zich in 1995 met THE BLADE weer eens als uitstekend regisseur liet gelden. Hark heeft namelijk de neiging zichzelf voorbij te hollen, en dat leverde meer dan eens slordige, chaotische of zelfs onbegrijpelijke films op, die weliswaar amuseren, maar niet echt beklijven. THE BLADE overtuigde op alle fronten (maar niet op de waardeloze Nederlandse dvd), en dat kan van SEVEN SWORDS helaas niet gezegd worden.
De film is opgezet als een groots, meeslepend en picturaal verbluffend krijgskunst-spektakel en moet als een antwoord op CROUCHING TIGER, HIDDEN DRAGON, HERO en HOUSE OF FLYING DAGGERS worden beschouwd. In de jaren tachtig toonde Hark een onvermoeibare inzet om een renaissance van het genre te bewerkstelligen en hij slaagde daarin met verve. Het is dan ook niemand méér gegund om nu de vruchten van het herwonnen prestige te plukken. Maar de Oscar ging naar Ang Lee, Zhang Yimou werd onder prijzen en nominaties bedolven, en Hark moet genoegen nemen met een wandeling op de Venetiaanse rode loper.
Lef kan hem niet ontzegd worden, want hij kiest er voor de publiek-paaiende kleurenpracht van zijn bejubelde collega’s resoluut in de ban te doen. SEVEN SWORDS speelt zich af in stoffig droge landschappen, de kostumering is allesbehalve bont geschakeerd en het Nieuw-Zeelandse WETA kreeg bovendien de opdracht om met behulp van THE LORD OF THE RINGS-paintbox het beeld van de meeste kleuren te ontdoen. Het nadeel van de radicale stilering is dat personages zich niet altijd goed laten onderscheiden, een euvel dat inhoudelijk versterkt wordt door meerdere gebrekkige karakterschetsen. De namen en dialogen zijn echter weer net zo aanstekelijk rechtlijnig als twintig jaar geleden: ‘Stenen Beest, Dolkpunt werd gedood buiten Vechtersdorp!’ De strijd tussen de zeven goeden en de intens verdorven generaal Vuurwind kent enkele hoogtepunten, maar een handvol enerverende confrontaties is niet genoeg om een epos van tweeënhalf uur op de rails te houden.
Copyright Bart van der Put. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #70, zomer 2006.
