De Britse regisseur Martin McDonagh debuteerde vier jaar geleden met IN BRUGES, een komische misdaadfilm over twee huurmoordenaars die na een mislukte aanslag moeten onderduiken in het West-Vlaamse toeristenoord Brugge. In SEVEN PSYCHOPATHS moeten een aantal criminelen wederom de biezen pakken, deze keer nadat ze het hondje hebben ontvoerd van een sadistische gangsterbaas.
Marty (Colin Farrell) is een scenarioschrijver die meer tijd aan de bar doorbrengt dan achter zijn toetsenbord. Geen wonder dat het niet zo wil vlotten met zijn script getiteld Seven Psychopaths. Sterker, van de zeven titulaire psychopaten heeft hij er pas één bedacht. Zijn maatje Billy (Sam Rockwell) biedt uitkomst: als mislukt acteur die in zijn levensonderhoud voorziet door honden te ontvoeren kent hij genoeg verhalen van de zelfkant van de samenleving. Wanneer Billy samen met zijn ‘partner in crime’ Hans (Christopher Walken) de shih tzu van gangsterbaas Charlie (Woody Harrelson) ontvoert, heeft Marty helemaal geen gebrek meer aan inspiratie. Maar voor zijn script is afgerond, moeten hij en zijn vrienden nog wel de vendetta van Charlie zien te overleven.
En dat is slechts het topje van de ijsberg. Al snel tuimelen de verhaallijnen en de personages over elkaar heen. Zo maken we in SEVEN PSYCHOPATHS ook kennis met een Mormoon die de dood van zijn dochter wil wreken, een Vietnamees die de oorlog in zijn geboorteland voortzet op Amerikaans grondgebied en een seriemoordenaarskoppel dat het heeft voorzien op andere psychopaten. Vanzelfsprekend duurt het niet lang voordat Marty’s script van SEVEN PSYCHOPATHS grote overeenkomsten begint te vertonen met de gelijknamige film waarnaar wij als toeschouwer zitten te kijken. Het zal ook wel geen toeval zijn dat Marty nagenoeg dezelfde voornaam heeft als zijn schepper. Heel aardig gedaan, maar regisseur en scenarist McDonagh lijkt zo in zijn nopjes met deze Kaufmaneske capriolen, dat het op den duur op de zenuwen begint te werken. Alsof je zit te kijken naar een goochelaar die bij iedere truc uitlegt hoe hij het doet en vervolgens een diepe buiging maakt in afwachting van een staande ovatie.
De postmoderne knipoogjes kunnen niet verhullen dat SEVEN PSYCHOPATHS hier en daar een wat belegen indruk maakt. De film past in het rijtje THINGS TO DO IN DENVER WHEN YOU’RE DEAD, THE USUAL SUSPECTS en 2 DAYS IN THE VALLEY. Vlotte, gewelddadige misdaadfilms in het kielzog van PULP FICTION, die bevolkt werden door een veelvoud aan babbelzieke gangsters. De genoemde voorbeelden stammen echter uit medio jaren negentig. Bijna twintig jaar later maakt het dan ook een iets minder hippe indruk als toentertijd.
Niettemin zijn het door de ijzersterke acteurs en de vlotte dialogen nog steeds heel prettige films om naar te kijken en dat geldt gelukkig ook voor SEVEN PSYCHOPATHS. Vooral de doorgaans iets serieuzere Sam Rockwell (MOON) is op dreef als het ongeleide projectiel Billy. Daarnaast wordt de kijker regelmatig op het verkeerde been gezet, al is het maar door Christopher Walken niet als de meedogenloze gangsterbaas te casten. Zo charmant als IN BRUGES wordt het echter nergens. Daarvoor heeft McDonagh net iets teveel hooi op zijn vork genomen. Ondanks de relatief beperkte lengte, voelt SEVEN PSYCHOPATHS door het overvolle script soms toch nog aan als een lange zit. Misschien daarom nog een laatste tip voor Marty: schrijven is schrappen.
Di: eOne (Release NL: 13 december 2012, B: 30 januari 2013). Copyright Eric van der Woude. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 11 december 2012.
