Volgens SN-columnist Rene Daalder zullen lastige levende acteurs binnen afzienbare tijd vervangen worden door een generatie van kneedbare digitale wezens die alleen voor insiders nog te onderscheiden zijn van hun tegenhangers van vlees en bloed.
Bij het zien van PAYCHECK rijst het vermoeden dat het voorpoortaal van dit nirvana al bereikt is. Want wie bewijst mij dat acteur Ben Affleck niet simpelweg een optelsom is van enen en nullen? Mocht dat inderdaad het geval zijn, dan mogen we hopen dat we hier met een soort prototype te maken hebben, zoals de ‘Kermit’ dat was van de mobiele telefoon, en dat deze computergestuurde fake spoedig wordt vervangen door iets dat wél op een acteur lijkt.
Arme John Woo; de meester van de melodramatisch gangsterfilm had de eer als eerste met het gebrekkige testmodel te moeten werken en liet pardoes alle intrigerende aspecten van het verhaal door zijn vingers glippen. Affleck is de geniale Michael Jennings die zich door bedrijven laat inhuren voor high-tech innovaties. Telkens wanneer Jennings zijn werkzaamheden heeft afgerond, laat hij tegen forse betaling de herinneringen eraan uitwissen. Het fortuin stapelt zich op, totdat blijkt dat er aan zijn allerlaatste klus een luchtje zit en hij erachter moet zien te komen wat hij in de gewiste periode precies heeft uitgespookt.
Ik heb het oorspronkelijke verhaal van de vaker verfilmde sf-auteur Philip K. Dick (BLADE RUNNER, TOTAL RECALL, MINORITY REPORT) niet gelezen, maar in potentie snijdt het een interessant thema aan. Zet de man die zijn geheugen laat wissen, niet ook zijn geweten op non-actief? Aangezien het digitale smoelwerk van Affleck niet toelaat dat er zich ingewikkelde denkprocessen op afspelen, liet Woo de kwestie maar varen en beperkte zich tot een MISSION IMPOSSIBLE-achtige aanpak, met veel jachtige achtervolgingen en een apocalyptische vonkenregen als apotheose.
En zoals Alfred Hitchcock in zijn films een paar seconden zelf door beeld liep, zo laat Woo bij wijze van signatuur aan het slot een witte duif los. Het zou me niks verwonderen als ook die machteloze verwijzing naar een tijd dat Woo het op de set nog wél voor het zeggen had regelrecht uit de computer komt.
Copyright 2004 Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #62, voorjaar 2004.
