Dertien jaar na het nasty origineel ORPHAN, doemt er plots een prequel op uit het dichtbegroeide bos der Horrorvervolgen Waar Feitelijk Niemand Op Zat Te Wachten. Maar wat blijkt? ORPHAN: FIRST KILL is misschien wel beter en in ieder geval vermakelijker dan zijn voorganger.
Uiteraard ten overvloede, maar wie ORPHAN (Jaume Collet-Serra, 2009) nooit heeft gezien, krijgt straks spoilers om de oren. Geen nood, die uiterst vileine bad seed horror is op meer dan genoeg platforms te streamen. En zelfs dan nog: prequel ORPHAN: FIRST KILL is prima te kijken zonder enige kennis van de eerdere film. Maar het is aan te raden, want het verklaart wel een handvol referenties en knipogen.
De reden voor een prequel is op het eerste gezicht merkwaardig. Na afloop van ORPHAN weten we immers al een hoop over het verleden van Esther (Isabelle Fuhrman), de psychotische Estlandse die vanwege een ziekte met haar 33 jaar prima kan doorgaan voor een zeer jonge tiener. Als ‘Russisch weeskind’ maakt ze het leven zuur van de getroebleerde Vera Farmiga en haar gezin, totdat de mater familias met een welgemikte schop en een gepeperde oneliner een einde maakt aan Esther’s terreur. ORPHAN was een bloedserieuze, lekker naargeestige horror met een piepklein vleugje camp dankzij Fuhrman’s geflipte performance met zwalkend vet Russisch accent dat warme herinneringen opriep aan KGB-schurken uit de oertijd van de spionagefilm.
En nu dus een prequel. Dertien jaar na dato. Fuhrman is inmiddels halverwege de twintig wat ergens wel nieuwsgierig maakt. Als actrice heeft ze zich weten los te weken uit de horrorhoek met een paar prima volwassen dramatische rollen op haar CV, dus waarom nam zij zelf het initiatief om terug te keren naar het personage dat haar doorbraak betekende? De reden was een waargebeurde zaak in Indiana uit 2014 met meer dan één raakvlak met ORPHAN, gecombineerd met een concept voor een prequel dat al op de plank lag. Met wat assistentie van een jongere stand-in voor de actrice kon het project van start met regisseur William Brent Bell aan het roer.
Wie de eerdere films van Bell opzoekt, stuit vooral op horrorflops, maar ook op THE BOY (2016) en het vervolg BRAHMS: THE BOY II (2020). Bell’s oeuvre stemt op papier weinig hoopvol, maar voor THE BOY heb ik een zwakke plek. Bell wist een knotsgekke van de pot gerukte premisse om te zetten in een vermakelijk niemendalletje met een hoge campfactor. Geen meesterwerk, maar wel een prima popcornhorror. Dat hij nu met ORPHAN: FIRST KILL zijn beste film aflevert is de eerste van vele verrassingen.
FIRST KILL introduceert met een lekker tempo in de openingsminuten het personage Esther voor de nieuwkomers. De demonische dwerg is de gevaarlijkste bewoner van een Estlands gesticht, waaruit ze vernuftig weet te ontsnappen. De bodycount-teller draait dan al behoorlijk, en als Esther zich al snel in een rijk Amerikaans gezin weet te wurmen, poserend als hun dochtertje dat al jaren vermist is, doet een vrij identieke herhaling van zetten het ergste vermoeden. Vader Allen (Rossif Sutherland) is net als in het origineel een artistieke schlemiel die helemaal niets doorheeft en moeder Tricia (Julia Stiles) vermoedt al gauw dat er iets niet in de haak is met haar ‘dochter’.
Maar als het gros der kijkers na die conventionele start met een gaap onderuit is gezakt, krijgen we de eerste plottwist geserveerd en geloof me, het is een joekel. Opeens ben je klaarwakker en kan niets anders doen dan stilletjes klappen voor die kleine meesterzet. Want opeens is het een heel andere film, met een compleet andere dynamiek tussen alle personages. De grootste verrassing is echter Julia Stiles. Sinds haar flamboyante doorbraak in 10 THINGS I HATE ABOUT YOU (Gil Junger, 1999) reeg ze twintig jaar lang flink wat suffige typetjes aaneen, met THE OMEN (John Moore, 2006) als enige horroruitstapje. Een overbodige remake waarin ze de ondankbare taak had de enorme schoenen van Lee Remick te vullen. Ze maakt het in FIRST KILL allemaal ruimschoots goed. In het kwadraat.
Elke goede horrorsequel snapt twee dingen: geef de fans van het origineel meer van hetzelfde, maar voeg ook iets nieuws toe. En dat doet deze nieuwe ORPHAN. Wanneer Stiles en Fuhrman uiteindelijk de degens kruisen gaat alles wat ruikt naar serieus het raam uit en is het genieten geblazen voor fans van ultracampy soaphorror. Je verwacht elk moment dat Bette Davis en Joan Crawford kijvend voorbij komen rennen in deze poel van verrukkelijke waanzin en het is toch een beetje teleurstellend als de film afsluit op een nette conventionele manier. ORPHAN: FIRST KILL zal niet de boeken ingaan als de beste horrorfilm van het jaar, maar het moet gek lopen als de titel ‘meest vermakelijke’ nog van dit campfestijn wordt afgesnoept.
Distributie: Paramount. Release NL: 1 september, BE: 17 augustus 2022. Copyright: Vincent Hoberg. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 23 augustus 2022.
