In het jaar 2065 heeft de mensheid een basis op de maan gebouwd. Wie nu denkt dat dit ten bate van de wetenschap is, heeft het mis. De maan wordt namelijk gebruikt als stortplaats voor afval (‘giving new meaning to the term full moon’). Die enorme hoeveelheid rommel wordt verwerkt door slechts vijf blue collar arbeiders in minibulldozers.
Uit talloze andere SF-films weten we dat afgezonderde groepjes mensen in de ruimte nogal eens bezocht worden door buitenaardse wezens die vervolgens dood en verderf zaaien. De tagline van MOONBASE, ’the evil has landed’, doet ook vermoeden dat iets dergelijks staat te gebeuren. Weer mis. Het kwaad arriveert in de vorm van zeven snoodaards die net zijn ontsnapt uit een gevangenis die in een vaste baan om de maan zweeft. Wat volgt is een slaapverwekkende aaneenschakeling van verplichte nummertjes die niet eens naar behoren worden opgevoerd.
Debuterend regisseur Paulo Mazzucato ontbeert blijkbaar alles wat nodig is voor het maken van een aardige rolprent, geld en talent incluis. Om met de budgettaire problemen te beginnen: het interieur van de maanbasis is duidelijk de kelder van een of andere fabriek, een paar kale gangen, veel buizen langs de betonnen muren, meer niet; de schaalmodelletjes van de ruimteschepen bewegen zich zo schoksgewijs door het zonnestelsel dat je er nerveus van wordt; en het maanoppervlak is een slecht verlichte loods waar Mazzucato wat zand en schroot heeft gedumpt. En wist u trouwens dat u zich zonder gevaar in de ruimte kunt begeven als u zich kleedt in een laboratoriumoverall?
Geldgebrek kan echter niet als excuus worden gebruikt voor het zouteloze script, het vlakke camerawerk, de irritante electronische muziek en het gemis aan spanning. De acteurs dragen ook hun steentje bij om MOONBASE zo onaantrekkelijk mogelijk te maken. Plank, de voornaamste good guy, is houterig (vergeef me de woordspeling) en oncharismatisch. Daarentegen probeert Robert O’Reilly het kwaad uit te beelden door met een vreemd accent quasi-mystieke teksten uit te spreken als ‘Judgment day needs seven angels’ en ‘I’m the white horse of the apocalypse’. Dat O’.Reilly toch venijnigheid uitstraalt, heeft enkel te maken met het feit dat hij enigszins op de schrijver Gerrit Komrij lijkt.
MOONBASE was misschien nog een beetje genietbaar geweest als het bloed als wijn had gevloeid. Maar helaas, MOONBASE is ook letterlijk een bloedeloze film. .
Copyright Roel Haanen. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #39, februari/maart 1999.
