In de recensie van THE EIGHTEENTH ANGEL (SN #37) werd een reli-thriller omschreven als ‘een film, die een religieus thema bij de kop neemt en daar spectaculair vuurwerk uit slaat, vuurwerk dat met de oorspronkelijke thematiek steeds minder raakvlakken vertoont’. Geen film waarop deze definitie beter van toepassing is dan THE MINION.
Op 22 December 1999 besluit Lucifer de mensheid te confronteren met het ultieme millennium-probleem: de aarde zal in het verderf worden gestort, nadat Hij zich van de ketenen heeft ontdaan die Hem sinds mensenheugenis gekluisterd houden. Hiervoor heeft Hij een sleutel nodig, die juist op dat moment door Newyorkse stadsarcheologe Dr. Karen Goodleaf (Robertson) in een crypte onder het metronet wordt gevonden. Lucifer stuurt een dienaar (‘minion’) er op uit om de sleutel te bemachtigen. Tezelfdertijd krijgt een geheim Genootschap van Tempeliers in Jeruzalem lucht van de op handen zijnde crisis en geeft zijn beste krijger, Lukas (Lundgren), opdracht de ‘minion’ uit te roeien en de sleutel veilig te stellen. Met Ă©Ă©n ‘minion’ heeft de ontzaglijke Lukas, een voormalige Speznatz-elitetroeper, natuurlijk in een mum van tijd afgerekend, dus voert de plot Satan’s dienaar op als een shape shifter, die als een virus van de ene op de andere persoon overspringt – een onmiskenbaar symbolisch tintje in tijden van AIDS, Ebola en Marburg.Â
En zo kan het gebeuren dat de godvruchtige Lukas met hardhandig vuisten- en voetenwerk ‘minion’ na ‘minion’ om zeep helpt en in naam van de Goede Zaak zulk een spoor van dood en vernieling achter zich laat, dat er per slot weinig verschil lijkt te zijn tussen zijn optreden en een terugkeer van Satan op aarde. Dit is weer zo’n film waarin voorstanders van verschillende theologische standpunten verwoed vechtend over de vloer rollen en elkaar met vuurbrakende machinepistolen en ander wapentuig geanimeerd afmaken. De godsgedachte vertaald in termen van mano a mano.
THE MINION geeft ons onophoudelijk volkomen geschift actie-werk in een als religieus te interpreteren raamwerk. De Canadese actrice FranÂoise Robertson weet temidden van al het kabaal nog een aantrekkelijke rol neer te zetten als archeologe Dr. Goodleaf en de kamerbrede Dolph Lundgren is gewoon Dolph Lundgren. Het valt op dat het cv, dat van de vrome Lukas wordt gegeven, nauwkeurig overeenstemt met de filmografie van Lundgren: voormalig prof-bokser (ROCKY IV, 1985), lid van het Russische Speznatz-elitekorps (RED SCORPION, 1989), getraumatiseerde wreker van misdrijven (THE PUNISHER, 1990), undercover DEA-agent (I COME IN PEACE, 1990; SHOWDOWN IN LITTLE TOKYO, 1991), ‘drifter’ met hart van goud (ARMY OF ONE, 1994), Olympisch atleet (PENTATHLON, 1994), enz. In die eenheid tussen feit en fictie groeien ikonen van de cinema soms uit tot legenden.
Een staaltje onbekommerde super-lariekoek als THE MINION moet misschien even gehuurd en bekeken worden. Men ziet dan een Dolph Lundgren, die bij ieder in elkaar getimmerd slachtoffer devoot een kruis slaat en in het Latijn enige woorden van absolutie prevelt. Een dergelijk geval van verpletterende hypocrisie mag een mens eigenlijk niet missen.
N.B.: PichĂ©’s pseudoniem als scenarist is nogal doorzichtig: de naam van thriller-auteur Patricia Highsmith samengevoegd met die van haar romanpersonage Ripley.
Copyright Erique J. Rebel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #41, juni/juli 1999.
