Voor de nieuwste grote studiofilm naar een klassiek griezelverhaal richtte scenarioschrijver Christopher Hampton zich uitdrukkelijk niet op Robert Louis Stevensons The Strange Case of Dr. Jekyll and Mr. Hyde, maar op Valerie Martins Mary Reilly. De roman is een moderne herinterpretatie van het klassieke verhaal, gezien door de ogen van Dr. Jekylls huishoudster. Ik heb Martins boek niet gelezen, maar de weerslag ervan in Stephen (DANGEROUS LIAISONS) Frears’ verfilming voegt verdomd weinig toe aan het bekende gegeven.
Natuurlijk, die huishoudster kenden we nog niet en haar fascinatie voor haar gespleten werkgever en vooral diens wrede alter ego is gezien haar traumatische jeugd vol mishandeling een bijzonder eigentijds gegeven, dat niet zou misstaan in een aflevering van Oprah. Maar een dergelijk modern uitgewerkt nevenpersonage zou ook zo aan de cast van willekeurig welk andere klassieker kunnen worden toegevoegd, zonder dat de bekende kern verandert. Het zou een stuk interessanter geweest zijn indien Hampton en Frears het gespleten karakter van Dr. Jekyll aan een moderne herinterpretatie hadden onderworpen. Een groter probleem dan het gebrek aan de beloofde nieuwe inzichten vormt het acteerwerk van Julia Roberts in de titelrol. Ze slaagt er met haar grote bruine kijkers goed in de blik van een geslagen hond vast te houden, maar haar verwoede pogingen een overtuigend Engels accent op te zetten falen jammerlijk. Terwijl de overwegend Britse acteurs om haar heen voortdurend de juiste toon aanslaan, gaat Roberts regelmatig onderuit. Wat betreft zijn dictie laat ook John Malkovich als de dokter het af en toe afweten en dat is gezien zijn imposante staat van dienst even opmerkelijk als teleurstellend. Beiden hadden een voorbeeld kunnen nemen aan Glenn Close, de derde Amerikaan in de film, die in een vermakelijke bijrol als hoerenmadam bijna onherkenbaar is. Waar MARY REILLY inhoudelijk en qua acteerwerk tekort schiet, vergoeden de uitstekende cameravoering, fotografie en art-direction veel. Cameraman Philippe Rousselot levert net als bij INTERVIEW WITH THE VAMPIRE een topprestatie. De deprimerende fotografie, gekenmerkt door een bijna totale afwezigheid van kleur, levert in combinatie met de Spartaanse decors een bijzonder naargeestig Victoriaans Londen op. Frears buit de zwartgallige sfeer prima uit in enkele behoorlijk spannende scènes en houdt zich bij het tonen van slechts één transformatie wijselijk in. Waarmee de kwaliteit van MARY REILLY net zo gespleten is als het karakter van Dr. Jekyll: uiterlijk is het een prachtige film, maar innerlijk is het een kreupel monster. Een gemiste kans. **1/2 Copyright Bart van der Put. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #24, p3.
