In het jaar 2056 wordt op de planeet Mars de kostbare tectonische brandstof Silex gewonnen, die uitgeputte grondstoffen op aarde moet gaan vervangen. Caution Templar (Gruner), een zgn. keeper (ordebewaarder) van de ontginnende maatschappij IPC, ontdekt echter een goedbewaard geheim: Silex veroorzaakt een dodelijke ziekte, waarvan de symptomen veel op die van de pest lijken.
Tevens resulteert het in aanraking komen met de stof in ernstige genetische afwijkingen bij pasgeborenen, die door IPC worden geisoleerd en vernietigd. Olivier Gruner is een zwijgzame, niet onsympathieke, enigszins monolithische karateka/acteur, die in bioscooptheaters nimmer te zien is geweest, maar in de wereld van DTV (direct-to-video) een aanzienlijke carrière heeft opgebouwd met ongecompliceerd actiewerk. Dat is ook wat MARS in petto heeft. Als Caution Templar (voor de 21ste eeuw misschien een merkwaardig gedateerd amalgaam van Lemmy Caution en Simon ‘The Saint’ Templar?) stuit Gruner op groot onrecht en zet dit met harde hand Ð en voet Ð recht. Als de kruitdampen tenslotte optrekken, vertoont de Rode Planeet de aanblik van een uitgebombardeerde schuilkelder. Het is aardig te zien hoe soepel de film vooruitloopt op het avontuur van het Mars-karretje ‘Sojourner’, dat dezer dagen de oppervlakte van de Rode Planeet besnuffelt. MARS toont een gekoloniseerde planeet, die door de mensheid op dezelfde manier wordt geplunderd en aangerand als Moeder Aarde. Misdaad, bandeloosheid, verslaving aan drugs en algeheel moreel verval tieren er welig en junkies, con men, psychopathisch aangelegde lieden, hoeren, pooiers en ander uitschot krioelen er dooreen. In de kantlijn stipt de film zonder nadruk de parallel aan tussen de winning van Silex op Mars in de 21ste eeuw en de rampspoed-zwangere ontwikkeling van nucleaire energie op aarde in de 20ste eeuw en vraagt zich bezorgd af of wij rijp zijn voor ontsluiting van het heelal. De Rode Planeet zelf wordt aangeduid met twee, drie economische maquette-opnamen, zoals dat bij een middle budget DTV movie gebruikelijk is. Verder moet de toeschouwer het doen met vaaglijk futuristische sets en kostumering. Jammer genoeg is in de macho-wereld van een space western als MARS geen rol van betekenis weggelegd voor de energieke Shari Belafonte (kleindochter van Harry): als een appendixje, waarvan niemand nut of doel kent, is zij aan de ontwikkelingen toegevoegd. Weer zo’n overbodige, hulpeloze vrouwenrol temidden van vuisten en vuurwapens. (Zie in dit verband ook dna in ditzelfde nummer.) .**1/2 Copyright Erique J. Rebel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #31, p12.
