Hitchcock had wel raad geweten met de uitdaging die de makers van MALÉFIQUE zichzelf hebben gesteld. Vier mannen zitten opgesloten in een cel. Hoe komen ze er uit? Een nog belangrijker vraag is natuurlijk: hoe houd je dit gegeven anderhalf uur lang spannend? Dat is in het lange speelfilmdebuut van de voor zijn korte films veel bekroonde Eric Valette aardig gelukt.
Hij bewijst dat door te investeren in interessante personages en een verrassend script je met een klein budget een eind kunt komen. Zakenman Carrere (de intense Laroche) is veroordeeld wegens oplichting en belandt in een cel met drie andere gevangenen. Het zijn vogels van een verschillend pluimage, om het voorzichtig uit te drukken. Marcus is een opgepompte transseksueel met dictatoriale neigingen, Lasalle een beschaafde oude heer die zich het liefst met zijn eigen zaken bemoeit en Paquerelle een totale freak die alles eet wat hem voor de mond komt.
Anderhalf uur naar deze vreemde types kijken is al een opgave, dus zal het niemand verbazen dat Carrere maar wat graag wil ontsnappen. En die kans krijgt hij, zij het op een uiterst onverwachte wijze. In de muur achter zijn bed vindt hij een boek dat daar zo’n zeventig jaar eerder is achtergelaten door een gevangene. Het bevat spreuken en symbolen, die volgens de schrijver een uitweg uit de cel bieden. Nou, uitproberen dan maar.
Tover jezelf uit de cel, het klinkt niet echt geloofwaardig. Toch ga je als kijker mee in de pogingen van het viertal de geheimen van het boek te ontsluieren. Dat blijkt een gevaarlijk werkje, getuige de onaangename ongelukken die de bajesklanten overkomen. Op zulke momenten heeft MALÉFIQUE wel wat van Vincenzo Natale’s CUBE. Sommige ontwikkelingen zijn echter te nadrukkelijk ingevoerd om het verhaal aan de gang te houden, en ook het einde is niet helemaal de knaller waar je op hoopt. Toch een verrassende, en bij vlagen beklemmende griezelthriller.
Copyright 2004 Mark van der Tempel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #62, voorjaar 2004.
