In de jaren zeventig regeerden THE EXORCIST en het tot trilogie uitgebouwde THE OMEN, tegenwoordig komt de Satan heel wat minder overtuigend tot ons. Het in de Verenigde Staten weggehoonde Kim Basinger-vehikel BLESS THE CHILD bleef ons vooralsnog bespaard, maar na Schwarzenegger’s vermoeiende END OF DAYS is hier dan LOST SOULS, waarin ervaringsdeskundige Winona Ryder het tegen het ultieme kwaad opneemt.
Als lerares Maya Larkin dankt ze haar leven aan een door John Hurt vertolkte exorcist, die in het begin van de film een minder geslaagde duiveluitdrijving overziet en daarbij prompt in coma raakt. De bezeten patiënt is er ook slecht aan toe, maar Maya snaait behendig diens notities weg en uit de lange cijferreeksen weet ze de identiteit van de beoogde donor voor Satan’s terugkeer op aarde te achterhalen. Het blijkt een schrijver van moordenaarsbiografieën te zijn. Een getroebleerd man bovendien, die in zijn nare dromen voortdurend het woord xes tegenkomt en heel verrast reageert wanneer iemand stelt dat xes achterstevoren als sex gelezen kan worden. Zo’n leeghoofd mag misschien een ideale donor voor de duivel zijn, als filmpersonage overtuigt hij voor geen meter. Dat laatste geldt evenzeer voor het van opportunistische lariekoek doortrokken scenario, waarmee LOST SOULS ook op een publiek van leeghoofden lijkt te rekenen. Enige compensatie wordt geboden in de stilering en dat verrast niet: debuterend regisseur Janusz Kaminski verzorgde het camerawerk bij Spielbergs SCHINDLER’S LIST en SAVING PRIVATE RYAN en geeft protégé Mauro Fiore alle ruimte voor een van drukkende bruintinten doortrokken fotografie op cinemascope formaat. Dat ideale schoondochter Meg Ryan zich hier als producent manifesteert is misschien wel verrassend, maar het lijkt me dat executive producer en New Line bobo Michael De Luca de echte motor achter de film is. Zijn bedrijf werd groot dankzij zeven delen NIGHTMARE ON ELM STREET, en richtte zich daarna op de arthouse-sector, om nu weer naar de bron terug te keren. Dat De Luca daarbij voor serieuze, quasi kunstzinnige gruwel kiest en niet met een SCREAM-kloon komt is op zich nobel, maar goede bedoelingen maken nog geen goede film. ‘The road to Hell is paved with best intentions’, aldus een Amerikaans gezegde. Het oogstrelende, maar holle vat LOST SOULS levert het bewijs. .* Copyright Bart van der Put. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #50, p9.
