LIKE ME draait vrijdagavond in ’t Hoogt in Utrecht, als een double bill met COLOSSAL, tijdens Chasing Reels, een terugkerende avond voor niet eerder in Nederland vertoonde indiefilms. Zoals bij veel hedendaagse indietitels is het een film die flirt met genre-elementen.
De explosieve openingsscène van LIKE ME toont een sadistische overval op een nachtwinkel, waarbij de kassier vernederd en gefilmd wordt. De hoofdpersoon van de film, Kiya, is de gemaskerde dader die alles filmt en vervolgens op internet zet. Alles voor de likes, tot kidnapping en mishandeling aan toe. Zo begint LIKE ME als een scherp commentaar op onze internetcultuur, waarin cynisme, likes, memes, het trollen van mensen en ongenuanceerde meningen soms belangrijker lijken dan nuance of medemenselijkheid. Ook de stijl van de film neemt veel over van deze hyperactieve internetcultuur: we zien verscheidene memes in beeld, scènes worden versneden met YouTube-video’s, gifs en ironisch bedoelde stock footage van wansmakelijk entertainment uit vroegere jaren. Teksten worden over beeld geplaatst, evenals animaties en snapchatfilters, en scenes worden met enige regelmaat herhaald en geloopt. Het effect is alsof je naar een mash-up of parodie zit te kijken van de film LIKE ME, in plaats van de film LIKE ME zelf. En dat is in dit geval geen kritiek.
De frisse stijl kenmerkt zich niet alleen door de hyperactieve montage, maar ook door het unieke kleurgebruik en de sterke kadrering. Veel van de beelden zijn opzichzelfstaand ontzettend mooi. De neongloed van paars en roze licht die over de gehele film hangt doet denken aan het werk van Nicholas Winding Refn. Enkele van de andere unieke stilistische keuzes lijken geïnspireerd door het rauwe energieke werk van Harmony Korine. Net als een aantal films van deze twee filmmakers speelt de film daarnaast met genreregels. LIKE ME is een wraakthriller die een psychopaat centraal stelt en uitmondt in een bloederige apotheose. De plot zou niet misstaan in een film van de twee eerder genoemde filmmakers. Regisseur Robert Mockler toont echter genoeg eigen smoel om te spreken van een zelfverzekerd debuut.
LIKE ME is dus één van een hele trits Amerikaanse indiefilms die leentjebuur speelt bij genrefilms, volledig in de lijn van recente kruisbestuivingen als IT COMES AT NIGHT, IT FOLLOWS, THE WITCH, COLLOSAL en, ja, THE NEON DEMON en SPRING BREAKERS. Zeer diverse films, die zich echter wel allemaal ergens in het grensgebied tussen arthouse en genrefilm bevinden. Één van de kwalitatief sterkere bedrijven die opereren in dit gebied is Glass Eye Pix, de filmstudio van regisseur/producer/acteur Larry Fessenden. Als producent was hij ontdekker van horrorfilmmakers als Ti West en Jim Mickle, maar ook van een indie-auteur als Kelly Reichardt. Hij duikt met zijn kenmerkende doorleefde redneckhoofd ook regelmatig op als onguur type in de films die hij produceert. In LIKE ME speelt hij de tweede hoofdrol, de gijzelaar van Kiya, met verve. LIKE ME is dus niet alleen een Rober Mockler-film, maar vooral ook een Larry Fessenden-film.
Het enige probleem met een groot deel van de recente films van Glass Eye Pix is dat het allemaal variaties zijn op de misdaadthriller, allen met een rauw rafelrandje. Larry Fessenden heeft een duidelijke voorkeur voor de wraakfilm, maar het begint langzaam als een formule te voelen. Ondanks dat LIKE ME qua stijl verfrissend is, voelt het verhaal sleets. De voorkeur van de producent is, voor de liefhebber van Glass Eye Pix, misschien iets te voelbaar.
Ook op de plotopbouw valt genoeg af te dingen. Het overgrote gedeelte van het verhaal voelt als een ellenlange aanloop naar een explosieve finale, die slechts vijf minuten in beslag neemt. Een middenakte lijkt te ontbreken. Ongebreideld experiment valt vaak te loven, en stilistisch is LIKE ME zeker uniek in haar soort. Maar een drieakte-structuur is niet voor niets een beproefd concept, en met het gebrek van een stevige plot als basis valt de film als los zand uit elkaar. Als verhaalexperiment en kruisbestuiving is LIKE ME dus niet volledig geslaagd. Stilistisch krijg je echter één van de bijzonderste films van het jaar te zien.
Copyright: Theodoor Steen. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 15 september 2017.
