Een jaar nadat hij zijn ouders onder mysterieuze omstandigheden verloor, keert de zwaar getraumatiseerde Patrick Connally (Zegers) naar de plaats des onheils – Emerald Isle voor de kust van North Carolina – terug. Hij wordt vergezeld door psychiater Victoria (Hennessy), die hoopt dat de ervaring de jongen uit zijn lethargische staat zal losweken. Op Emerald Isle worden de twee geconfronteerd met reuzenvaranen, ook wel komodo-draken genoemd (Varanus Komodoënsis voor ingewijden).
Negentien jaar eerder gooide een trippende hippie een doos met varaneneieren weg; nu zijn de dieren volwassen en kolossaal van omvang en hebben een dito eetlust. Vandaar. Zal Patrick’s bezoek van therapeutische waarde blijken te zijn?.Who the hell cares? moet scenarist Hans Bauer hebben gedacht en hij herschreef zijn script voor ANACONDA (1997) zodanig, dat dit regiedebuut van Michael Lantieri door het leven kan gaan als ANACONDA-op-pootjes. Een zekere consistentie kan hem hierbij niet worden ontzegd: karakters in ANACONDA en KOMODO zijn in gelijke mate oninteressant en worden door de meest vreemde en onlogische beweegredenen gemotiveerd. Verder benutten Bauer en Mitchell een constructie, die men sinds ALIEN (1979) de Jonesy treatment is gaan noemen. Weet u nog wie Jonesy was? Dat was de kat aan boord van de Nostromo, die steeds maar verdween. Bemanningsleden gingen dan in de laadruimten van het immense ruimteschip naar het dier op zoek (ÒHere, kitty-kitty, where are you, Jonesy?Ó), liepen regelrecht in de tentakels van het monster en kwamen jammerlijk om het leven. In KOMODO holt men bezorgd achter de querulante Patrick aan om plotseling tegenover een reuzenvaraan te staan, die zich geen ogenblik bedenkt en toehapt, want aan therapeutische oogmerken hebben die beesten geen boodschap. Wat beweegt een visuele effecten-man als Michael Lantieri (JURASSIC PARK, THE LOST WORLD: JURASSIC PARK, WILD WILD WEST, e.a.) om voor zijn regiedebuut flauwekul als KOMODO te selecteren? Misschien de welkome gelegenheid om een varanenplaag realistisch gestalte te geven middels een scala aan technieken: mechanica, radiografie, electronica, animatronics, CGI en combinaties van deze – een ware speeltuin van mogelijkheden. Dat maakt KOMODO dan tot een zuiver technische prestatie. Maar een film is meer dan dat. Het is een dramatisch (min of meer) coherente constructie en op dat niveau valt KOMODO als los zand uiteen. Milieu-activisten zullen enigszins scheef tegen de film aankijken: bezwijkt een bedreigde diersoort als de komodo-draak niet aan milieuvervuilende praktijken, ontbossing en toerisme bevorderende ingrepen, dan zijn het wel modieus getraumatiseerde jongelingen, die in het uitroeien van de zeldzame varaan de zin van hun leven (her)ontdekken. *1/2 Copyright Erique J. Rebel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #48, p19.
