In MURDER-SET-PIECES van Nick Palumbo en THE HILLSIDE STRANGLER van Chuck Parello gaan psychopatische moordenaars er hard tegenaan, net zoals de regisseurs zelf. Geen akelig detail blijft de kijker bespaard. Maar de ene afstotelijke scène is de andere niet. Waar Palumbo blijft steken in een oppervlakkig vertoon van ranzigheid, biedt Parello een werkelijk naargeestig inkijkje in de ziel van de slachter.
[Gezamenlijke bespreking van MURDER-SET-PIECES en THE HILLSIDE STRANGLER]
Met MURDER-SET-PIECES heeft Nick Palumbo naar eigen zeggen het horrorgenre ‘to the next level’ gebracht. Dat laatste zegt echter meer over Palumbo’s enge kijk op het genre dan over zijn talenten als filmmaker. Palumbo lijkt me zo’n dertiger die is grootgebracht op een streng dieet van horror sickies en video nasties. Op zijn website lezen we dat hij in 1980 THE TEXAS CHAIN SAW MASSACRE zag ‘en wist wat hij met zijn leven ging doen.’ Veel genrefilmers van zijn generatie beschouwen Hoopers klassieker als een grote invloed, maar de meesten zijn in staat voorbij die kettingzaag te kijken. Palumbo daarentegen kan geen ijzerhandel meer binnenlopen zonder op een briljant idee voor een nieuwe film te komen. Met MURDER-SET-PIECES heeft hij geprobeerd die goede oude tijd van films als MANIAC en THE NEW YORK RIPPER te doen herleven door die films over te doen, en dan niet bepaald dunnetjes. De naamloze maniak van MURDER-SET-PIECES vermoordt zijn vrouwelijke slachtoffers bij voorkeur tijdens de geslachtsdaad, waarbij het bloed over hun siliconentieten sproeit; hij martelt vrouwen in zijn kelder, slaat spijkers door hun ledematen, hangt ze ondersteboven aan een ketting, bevredigt zichzelf met een afgehakt hoofd, snijdt kleine meisjes open in het openbaar toilet en meer van dat fraais. De moord- en martelpraktijken van MURDER-SET-PIECES zien er akelig overtuigend uit en het verbaast dan ook niet dat de film zijn grote voorbeelden ruimschoots overtreft in viezigheid. Palumbo doet dan ook erg hard zijn best. Hij drukt consequent op de verkeerde knoppen om de kijker op de kast te krijgen – hij verwerkt zelfs beelden van 11 september in zijn film – en die volharding heeft een curieus werkje opgeleverd. HORRORPORNO Het lijdt weinig twijfel dat Palumbo er zelf echt van overtuigd is dat hij de grenzen van het genre heeft verlegd, niet wetende dat er buiten zijn eigen dvd-kast vol toppers uit de tijd van CANNIBAL FEROX en THE BEYOND nóg een filmwereld bestaat, één waarin de grenzen van de goede smaak allang op andere manieren zijn afgetast. Voor Palumbo is shockeren een zuiver cosmetische aangelegenheid: naakte vrouwen, toneelbloed en goed gereedschap. The bigger the chain saw, the bigger the shock. In tegenstelling tot een vergelijkbare film als maniac, die naast een hoop narigheid ook een treffend psychologisch portret van een pathetische vrouwenhater biedt, blijft er door Palumbo’s eenzijdige aandacht voor gruwelijke martelingen en perverse moord-neukpartijen van MURDER-SET-PIECES weinig meer over dan iets dat je horrorporno zou kunnen noemen. Dat is geen veroordeling – ieder z’n meug – maar het impliceert wel dat er achter het misselijkmakende geweld weinig inhoud schuilgaat. Eén van de grootste blunders van Palumbo is de casting van kleerkast Sven Garrett als het moordlustige hoofdpersonage. Garrett schmiert er lustig op los, al gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat de rol die Palumbo voor hem heeft geschreven weinig aanknopingspunten biedt voor een serieuze karakterrol. De moordenaar ziet eruit als een echte good ole boy – inclusief cowboyhoed, laarzen en bakkenbaarden – maar is van Duitse komaf. Hij is de nazaat van een goede vriend en officier van Adolf Hitler. Af en toe ontsteekt de killer in woede en begint hij tegenover zijn vastgebonden slachtoffers in het Duits (!) te bulderen over zondige hoeren, het schuim der aarde, enzovoort. De gespierde Garrett komt er niet mee weg. Het is dan ook een dunne lijn tussen lachwekkend en angstaanjagend. Dat had Palumbo zich kunnen laten vertellen door Edwin Neal en Gunnar Hansen, die zich met hun rollen in de originele TEXAS CHAIN SAW MASSACRE als respectievelijk de lifter en Leatherface met succes op die dunne lijn begaven en die, net als Tony ‘Candyman’ Todd, bijrolletjes hebben in zijn film. DUBIEUS ENTHOUSIASME Een film waarin het wel is gelukt om de waanzin van moordlust via sterke rollen op de kijker over te brengen is THE HILLSIDE STRANGLER, Chuck Parello’s derde en beste seriemoordenaarsfilm. Net als zijn vorige film ED GEIN is ook deze gebaseerd op een waargebeurde zaak. Eind jaren zeventig voegt Kenneth Bianchi (Howell), een sociale mislukkeling, zich bij zijn neef Angelo Buono (Turturro) in Los Angeles. Buono laat zijn neef meteen de sleazy kant van de stad zien; de pornotheaters, de straatprostitutie en de stripclubs, waar de twee neven diezelfde avond nog in een achterkamertje een stripper ‘sandwichen’. THE HILLSIDE STRANGLER laat feilloos zien hoe twee perverselingen van seksuele uitspattingen kunnen ‘promoveren’ tot seriemoorden. De eerste moord is een gerichte wraakactie op een straathoer die de twee een loer heeft gedraaid. Terwijl Bianchi de vrouw op de achterbank van hun auto wurgt, komt Buono bijna klaar in zijn broek, terwijl hij in de achteruitkijkspiegel meekijkt en zijn neef aanmoedigt: ‘Yeah cousin, kill that bitch! Tonight you grew some balls!’ Parello biedt geen enkel identificatiepunt behalve deze twee zieke geesten en maakt de kijker zo deelgenoot van hun moordlustige plezier, of hij nu wil of niet. Lekker is anders. Het dubieuze enthousiasme waarmee acteurs Howell en Turturro zich van hun taak kwijten, doet daarbij een flinke duit in het zakje. Howell en Turturro zijn geen van beiden acteurs die je snel met de rol van moordlustige psychopaat zou associëren, maar ze zijn allebei ijzersterk. De eerste is een relikwie uit de jaren tachtig en speelde toen altijd de good guy, bijvoorbeeld in THE HITCHER en komedies als SOUL MAN. Als Bianchi is hij een pezige gladjanus, een huilerig moederskindje van over de dertig, een profiteur en een manipulator die met namaakdiploma’s een psychotherapeutische praktijk begint. De scènes waarin hij wanhopig probeert zijn zwangere vriendin terug te winnen door haar te paaien met mooie toekomstplannen zijn, in het licht van zijn dubbelleven, nogal bizar. Wanneer het gevlei en gebedel niet het gewenste effect heeft, verzint Bianchi een dodelijke ziekte voor zichzelf, in de hoop dat zij meelij met hem krijgt. Howells Bianchi is een bijna tragikomische figuur, die volledig in zijn eigen wereld leeft en zichzelf onaantastbaar waant. Dat laatste blijkt ook uit de sukkelige manier waarop hij tegen de lamp loopt. TOPLESS The brains of the outfit, dat is Angelo Buono. Turturro, vooral bekend als introverte, rechtschapen rechercheur uit de tv-serie NYPD Blue, speelt hem als een vadsige vrouwenhater, een vieze patser met gouden sierraden, dikke sigaar en een protserige auto. Het is een rechttoe-rechtaan portret van een walgelijke kerel die zijn terminaal zieke moeder (Shaye in een sterke bijrol) voor slet uitmaakt aan de eettafel. Het is via deze geloofwaardige rollen dat de kijker wordt meegezogen in de zieke wereld van twee lustmoordenaars. Niet het bloedvergieten of het martelen zorgt voor koude rillingen, maar het tomeloze plezier dat deze twee eraan beleven. De groezelige sfeer brengt de kijker terug naar de genrecinema van eind jaren zeventig, toen dit type film nog rauw en zonder opsmuk was. Voor Parello lijken er echter wel degelijk grenzen te bestaan. Want hoewel hij erg dicht bij de feiten blijft, wordt er geen gewag gemaakt van de jongste slachtoffers die Buono en Bianchi maakten, twee meisjes van 12 en 14 jaar oud. De slachtoffers in deze film worden allemaal gespeeld door volwassen actrices die zonder schroom topless gaan voor hun ‘big scene’. Aan de ene kant spaart Parello daarmee de kijker – voor velen zal de moord op een klein meisje immers te ver gaan, precies de reden waarom Nick Palumbo een dergelijke scène in MURDER-SET-PIECES stopte – aan de andere kant bevestigt hij daarmee dat THE HILLSIDE STRANGLER een puur exploitatieve aangelegenheid is. Want dit mag een sterk staaltje sleaze zijn, het moet wel ‘leuk’ blijven, nietwaar? Blote tieten en rauw geweld? Ja, graag! Kindermoord? Hè bah. Die pogingen van Parello om van THE HILLSIDE STRANGLER vooral een lekker groezelig exploitatiefilmpje te maken, zorgen ervoor dat de film op een andere manier juist weer onverteerbaar is. Want anders dan THE NEW YORK RIPPER, MANIAC of, vooruit dan maar, MURDER-SET-PIECES is deze film gebaseerd op ware feiten. Die wetenschap weerhoudt je ervan achterover te leunen en de hele gruwelijke toestand weg te lachen als het zieke bedenksel van een filmmaker die denkt daarmee het genre ‘to the next level’ te kunnen brengen.
Copyright Roel Haanen. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #66, p18.
