Met kostuumdrama’s als PRIDE & PREJUDICE en ATONEMENT op de teller is regisseur Joe Wright een vreemde keuze voor een brute actiethriller als HANNA. Maar kindsterretje Saoirse Ronan wou ‘m er absoluut bij. Zo wordt HANNA toch meer ’tea for two’ dan ‘shaken not stirred’.
Het is even schrikken, aan het begin van de film. De huilerige Saoirse Ronan die we kennen uit ATONEMENT en THE LOVELY BONES, zit tot de ellebogen in het darmstelsel van een zopas door haar neergelegd hert te graaien. Het landschap is kil, koud en onmetelijk groot. Enkele tellen later vecht ze met de overgave van een hitgirl tegen een man die haar schijnbaar wil doden. De mooie diepblauwe ogen en lieve lange haren misleiden: met Hanna-de-moordmachine maak je liever geen ruzie.
Hoe dat komt geeft de film maar met mondjesmaat vrij. De bouwstenen van het verhaal vormen haar pa Erik (Eric Bana), een voormalig CIA-agent on the loose en koelbloedige CIA-spionne Marissa (Cate Blanchett). Zij is het soort vrouw wier lichaam uit teflon en kapsel uit beton lijken opgetrokken. Haar vijanden vermorzelt ze bij voorkeur onder de stiletto’s van haar groene pumps. Het drietal achtervolgt elkaar in een rondje Europa; van Finland over Marokko tot Duitsland. Altijd goed voor wat couleur locale.
Regisseur Joe Wright filmt met de degelijkheid van een Engels potje thee, maar mist de verbeeldingskracht die Danny Boyle of Alfonso Cuarón (beiden ooit betrokken bij het project) aan de film hadden kunnen toevoegen. Mooi voorbeeld is de scène waarin Bana aankomt in Berlijn. Hij duikt de metro in, waar tientallen agenten hem omcirkelen. De scène heeft potentieel, maar Wright mist de branie om de poppetjes op de juiste manier op het bord te plaatsen. Een gelijkaardige gemiste kans zit later in de film, wanneer Hanna in de haven verstrikt raakt in een labyrintisch containerpark.
Het toont aan dat Wright een betere acteurs- dan actieregisseur is. Hij haalt, net als in ATONEMENT, het beste uit Saoirse Ronans dunne knoken. Haar rol als nouvelle femme Nikita is loodzwaar, maar Ronan spat van het scherm. De fysieke gelijkenis met Cate Blanchett is treffend. Is Hanna misschien de dochter van de ijskoude CIA-agente? De film suggereert, maar verklaart niet.
In Amerika kon HANNA op mooie kritieken rekenen, maar het grote box-office succes bleef uit. Misschien oogt de film te Europees, te weinig flitsend, te bonkig. Daar valt zeker iets voor te zeggen. Jammer genoeg gunt distributeur Sony het Nederlandse publiek niet de kans om daar in de bioscoop zelf een oordeel over te vellen. Verdammt!
Di: Sony (BE: 6 juli 2011 / NL: -). Copyright Hans Dewijngaert. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 3 juli 2011.
