Een vliegtuig scheert door een bloedrode avondlucht en het gezelschap in het toestel is niet minder kleurrijk. Onder de passagiers bevinden zich een jonge Amerikaanse (Vietnam)oorlogsweduwe, een cynische politicus, een astronoom, een jonge terrorist én een koelbloedige huurmoordenaar. Vogels vliegen zich te pletter tegen het toestel, in de cockpit komt een bommelding binnen en juist op het moment dat de ontmaskerde moordenaar het vliegtuig kaapt, wordt het geraakt door een reusachtige ufo en stort het neer in onherbergzaam gebied. En dan krijgen we de begintitels.
Ook na de bomvolle proloog houdt GOKE, BODYSNATCHER FROM HELL de vaart er flink in. De kaper, een dandy met zonnebril en hagelwit Bond-jacquet, neemt de benen, maar loopt vrijwel meteen tegen het gelande ruimteschip op, waar de aliens subiet bezit van hem nemen. De manier waarop dat gebeurt is de pièce de résistance van de film: zonder waarschuwing splijt zijn voorhoofd verticaal open en glibbert een alien blob naar binnen. De overige passagiers, achtergebleven bij het wrak, hebben het te druk met de onderlinge machtsstrijd om tot actie te komen, en dan keert de bezeten kaper terug, uit op mensenbloed.
Als puber had ik maar beperkte middelen om mijn honger naar horror te stillen. Pre-video moest ik gewoon met de trein naar de bios in de grote stad. Gelukkig bezat ik wel een paar rijk geïllustreerde boeken, waar ik eindelijk in kon grasduinen. Denis Gifford’s A Pictorial History of Horror Movies (1973) was mijn favoriet, maar Alan Frank’s Horror Films (1977) was een goeie tweede. Beide uitgaven hadden achteraf bezien een verbazend brede scope en bevatten foto’s uit obscure films die mij mateloos intrigeerden. Eén zo’n plaatje, in het boek van Frank, was van die alien kuttekop uit GOKE.
Het heeft zo’n dertig jaar geduurd voor ik GOKE eindelijk kon zien, op de recente Duitse uitgave GOKÉ VAMPIR AUS DEM WELTALL (kein Panik: er zijn Duitse, Japanse en Engelse soundtracks). Waar ik al die jaren niet bij stil had gestaan, zozeer was die ene zwart-witfoto tot ikoon uitgegroeid, was dat GOKE een kleurenfilm zou kunnen zijn. En wat voor een. Quentin Tarantino kon het dan ook niet laten om het scharlaken openingsbeeld in KILL BILL na te apen. Maar van die visuele flair moet GOKE het wel hebben, want het acteerwerk houdt niet over, de plot is een overvolle grabbelton en de zwartgallige conclusie wordt afgeraffeld. Dat je als bloeddorstige alien eigenlijk alleen maar hoeft af te wachten tot de mensheid zichzelf afmaakt, alvorens de boel over te nemen, wordt onderstreept met documentair oorlogsmateriaal dat de snel opdrogende inspiratie van de makers verraadt.
Copyright Bart Oosterhoorn. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #77, voorjaar 2008.
