In het schier onuitputtelijke Marvel-universum lopen naar schatting 800 superhelden rond, sidekicks en hulpjes incluis. Stephen Norringtons potige BLADE-verfilming van eind jaren negentig opende de poort voor X-MEN, SPIDER-MAN, HULK en FANTASTIC FOUR. Helaas krijgen we naast de knappe, amusante maar gelaagde bigbudget-verfilmingen ook steeds vaker ongeïnspireerde en flauwe bewerkingen in de zalen.
THE PUNISHER van Jonathan Hensleigh is zo’n jammerlijk echec, maar erger is het gesteld met regisseur Mark Steven Johnson: met GHOST RIDER scoort hij een unieke hattrick aan rampzalig slechte films.
De Ghost Rider is buiten Amerika alleen bekend bij hardcore comicfans. Het personage dat sinds 1972 regelmatig opduikt in de publicaties van Marvel is altijd een derderangsfiguur gebleven. Dat is een beetje vreemd, want je zou verwachten dat een vuurspuwend skelet op een hippe chopper toch duizendmaal cooler is dan een bedremmelde student in een spannende maillot. Niet dus. Acteur Nicolas Cage is wel een grote fan van Ghost Rider en aasde al een hele tijd op een verfilming. Jammer genoeg botste hij daarvoor op de man die eerst John Irvings meesterwerk A Prayer for Owen Meany en daarna de comics ELEKTRA en DAREDEVIL vakkundig verneukte.
Het precaire filmische en narratieve niveau dat deze pseudo-Faustiaanse vertelling haalt, wordt al na enkele minuten pijnlijk duidelijk. De zeventienjarige stuntrijder Johnny Blaze (Matt Long) zit ’s nachts een beetje aan zijn motorfiets te morrelen, terwijl het buiten stormt en onweert. Om er zeker van te zijn dat het publiek meteen doorheeft dat de vreemde figuur (Peter Fonda) die plotseling voor hem staat de Duivel zelf is, gebruikt Johnson maarliefst drie torenhoge clichés: op het moment dat een bliksem door de lucht priemt, verandert de man in een wandelend skelet. Enkele seconden later zien we zijn reflectie in een duivelachtig monster veranderen en op het einde van de scène vindt de regisseur het nodig ’s mans ogen nog eens rood te laten oplichten.
Die overdaad aan visuele informatie zorgt voor een film die uitpuilt van clichés en banale hyperbolen die de toeschouwer helemaal niet nodig heeft. Een jonge kerel die met een druppel bloed zijn ziel verkoopt – pactum pactorum – is als iconisch beeld meer dan genoeg. Helaas loopt een ride with the devil zelden goed af. Mefistofeles geneest zoals beloofd wel Johnny’s vader en mentor van terminale kanker, maar laat hem de volgende dag al omkomen in een stunt die danig uit de hand loopt. Kwestie van duidelijk te laten zien wie de teugels in handen heeft. Pas jaren later tikt de Duivel een inmiddels volwassen Johnny (Cage) opnieuw op de schouder. Mefisto voelt immers de hete adem in de nek van zijn zoon Blackheart (Wes Bentley) die samen met zijn weinig sympathieke demonenvriendjes een machtswissel ambieert. Mefisto doet Johnny een voorstel: als hij als premiejager zieltjes voor de Duivel wint en ondertussen ook afrekent met Blackheart, krijgt hij zijn ziel terug.
Hoe hij die klus moet klaren? Wanneer hij op een nacht transformeert tot een wandelende vuurbal, beseft Johnny dat hij als Ghost Rider tussen twee werelden dwaalt en bovennatuurlijke krachten bezit. Johnny’s eerste exploten als licht ontvlambare Lumière leveren sensationele beelden op. Zijn dolle ritjes door de stad zetten de straten, auto’s en gebouwen letterlijk en figuurlijk in vuur en vlam. Echt cool is hoe Ghost Rider zomaar een hoog flatgebouw oprijdt. Helaas leveren de confrontaties met zijn nemesis Blackheart minder vonken en vuur op. Wes Bentley heeft als demon even weinig uitstraling als de witte, plastic zak die hij in AMERICAN BEAUTY in zijn cameralens probeert te vangen. Zijn sidekicks zijn zwakke doetjes die op geen enkele manier een bedreiging vormen voor Ghost Rider. Dan is een ander nevenpersonage sterker: Sam Elliott speelt een verfomfaaide, verkreukelde opzichter van een oud kerkhof en vormt een mooie verwijzing naar de oorspronkelijke ghost rider die te paard het ruwe landschap doorkliefde.
Helaas is ook het titelpersonage niet zo interessant als je zou hopen. Geen enkele acteur zet een personage met zoveel tristesse en zwaarmoedigheid neer als Nicolas Cage. Ook als de getroebleerde koffie-uit-de-kan-drinkende Johnny Blaze loopt Cage de hele tijd te grimassen en kniezen alsof het haarstukje dat hij voor deze rol over het kalende hoofd moest plakken de hele tijd helse pijnen veroorzaakt. De eerste verandering in Ghost Rider knettert nog een beetje, maar daarna gaat het al snel vervelen. Het vuurvretend skelet blijkt maar een makke superheld die geregeld uitdooft. Ghost Rider kan zijn slachtoffers met hun eigen zonden confronteren door ze diep in de ogen te kijken: geeuw! Tot overmaat van ramp loopt deze hedendaagse easy rider ergens in het midden van de film ook nog zijn oude jeugdliefde Roxanne tegen het lijf. Elke superheld heeft zijn zwakke plek: het is het zoveelste cliché waar GHOST RIDER onder verpletterd wordt. Eva Mendes blijkt in deze prent maar over twee troeven te beschikken en een diep decolleté zorgt ervoor dat die ook steeds prominent in beeld komen. De liefdesscènes tussen Johnny en Roxanne spelen zich af onder een grote, mooie boom die eenzaam op een klein heuveltje staat in een schilderachtig landschap. Filmmakers die zich van zo’n makkelijke setting bedienen, zijn lui, ongeïnspireerd en gemakzuchtig.
Aan het begin van GHOST RIDER belooft de nu 67-jarige Peter Fonda als Mefistofeles aan Ghost Rider the greatest show on earth. Dat valt dik tegen. GHOST RIDER hoort thuis in het rijtje mislukkingen van regisseur Mark Steven Johnson. Wat Marvel betreft: tussen nu en 2009 staan vijftien nieuwe langspeelfilms op het programma, met nieuwkomers als DOCTOR STRANGE, NICK FURY, IRON MAN en THOR. Het is aan GHOST RIDER te wijten dat we met gemengde gevoelens uitkijken naar nieuwe superhelden te land, ter zee en in de lucht.
Di: Sony (BE: 21 februari / NL: 29 maart)
Copyright Hans Dewijngaert. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 29 maart 2007.
