Wie deze kerst per se naar de film wil, kan de officiële kerstpremières maar beter mijden. Het fantasy spektakel ERAGON zou trouwens in ieder jaargetijde een zeperd van jewelste zijn geweest.
John Malkovich, Robert Carlyle, Jeremy Irons – het zijn niet de minsten die zich voor ERAGON lieten strikken. Bovendien beschikte de verfilming van de internationale fantasy-bestseller van Christopher Paolini over een budget waarmee in ieder geval de special effects veilig konden worden gesteld. De vliegende draak Saphira is een overtuigende cgi-creatie die naadloos integreert in de entourage van echte acteurs.
Paolini schreef het eerste deel van de Eragon-trilogie op zijn 15de, een leeftijd waarop nog flink gepuberd wordt en een originele, bezonken kijk op een van clichés vergeven genre als fantasy verre van vanzelfsprekend is. Het boek zelf ken ik niet, maar de verfilming ervan bevestigt ruimschoots de bange vermoedens. Paolini is wars van iedere relativering en zijn gedweep met grote voorbeelden als The Lord of the Rings en Star Wars levert uitsluitend schaapachtige navolging op.
Hoofdpersoon Eragon (Speleers) is een 17-jarige jongen die op een goede dag te horen krijgt dat zijn luie leventje in het mythische land Alagaësia voorgoed voorbij is. Hij is als de eerste van een nieuwe generatie ‘drakenrijders’ uitverkoren de revolte te leiden tegen de boze koning Galbatorix (Malkovich) die zijn rechterhand Durza (Carlyle) het vuile werk laat opknappen bij het onderdrukken ervan. Rond die drie hoofdpersonen trekt debuterend regisseur Fangmeier – van huis uit visual effects-expert sinds TERMINATOR 2 – een cordon van schematisch ingevulde bijfiguren op, waarvan Jeremy Irons als Eragons nobele raadgever Brom nog de meeste indruk maakt. Prinsesje Arya en sidekick Murtagh, en wie weet ook heksje Angela (soul babe Joss Stone), worden in dit eerste deel van wat ongetwijfeld een driedelig filmepos moet worden, nog wat op de achtergrond gehouden.
Het helpt al niet dat blonde krullenbol Ed Speleers de uitstraling van een natte dweil heeft, Robert Carlyle geen moment in de aperte verdorvenheid van zijn personage lijkt te geloven en John Malkovich in de paar minuten screen time die hem gegund zijn vooral een parodie op John Malkovich ten beste geeft. Maar echt funest is toch vooral de tot de laatste vezel afgelikte boterham die voor scenario moet doorgaan. Fantasy was zelden zo fantasieloos.
Di (NL): Fox (NL: 14 december/BE: 20 december)
Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 14 december 2006.
