Net als collega en landgenoot Hideo Nakata (DARK WATER) heeft Kiyoshi Kurosawa (PULSE) meer dan eens verklaard niet een carrière lang geassocieerd te willen worden met het horrorgenre. Met zijn meest recente films BRIGHT FUTURE en DOPPELGÄNGER, beide uit 2003, zoekt hij inderdaad de grenzen van dat genre op, al blijft de laatste stevig geworteld in de traditie waartoe ook Dr. Jekyll and Mr. Hyde en David Cronenbergs DEAD RINGERS behoren.
Tijdens een interview dat als extra aan de dvd is toegevoegd, vertelt Kurosawa hoe DOPPELGÄNGER van een pure horrorfilm evolueerde tot een zwarte komedie, waarbij dat laatste wat hem betreft het zwaarste weegt. De regisseur is dan ook erg in zijn nopjes met alle visuele grappen, terwijl hij het – interessantere – dubbelgangersmotief onbesproken laat. Ook de redelijk uitvoerige making-of blijft op dit punt in gebreke, al krijgen we daarin wel te zien hoe de verdubbeling van acteur Koji Yakusho (een vaste waarde in de films van Kurosawa) technisch in zijn werk ging. Een van top tot teen in een roze Diabolik-pak gestoken man fungeerde als stand-in, op wiens lijf tijdens de postproductie de hoofdrolspeler digitaal werd ‘geprojecteerd’. De film zelf gaat mank aan de tweeslachtigheid die Kurosawa in het interview juist als pre lijkt te beschouwen. Wat als een horrorfilm begint, wordt een farce, en het slechte nieuws is dat het tweede eigenlijk veel geslaagder is dan het eerste. We volgen de belevenissen van Michio Hayasaki (Yakusho), een geleerde die een robotstoel heeft ontwikkeld, waarvan het mechaniek reageert op de hersenactiviteit van degene die erin zit. In de praktijk wekt het apparaat niet bepaald een revolutionaire indruk, en waarschijnlijk wil Kurosawa ons alleen maar laten zien dat zo’n kunstmatig verlengstuk van de mens ver achterblijft bij een dubbelganger die alles durft waar het origineel niet eens van durft te dromen, zoals moord en het bespringen van vrouwen. Ook in Hayasaki’s leven verschijnt op zeker moment zo’n tweede ik. Niet een extra persoonlijkheid in hetzelfde lichaam, à la Dr. Jekyll and Mr. Hyde, niet een eeneiïge tweelingbroer, maar een natuurgetrouwe kopie. Heel even is dat griezelig, maar de kopie krijgt al gauw praatjes en dan maakt de film erg lang pas op de plaats voor scènes waarin de evenbeelden ruziënd elkaars pad kruisen en de echte Hayasaki zich langzaam maar zeker de slechte eigenschappen van zijn dubbelganger toeëigent. In het laatste deel van de film volgt dan het smakelijke toetje van een kolderieke, met achteloos geweld opgeleukte auto-achtervolging, waarbij de robot en een koffer geld regelmatig van eigenaar wisselen. Maar onbevredigend blijft het allemaal wel. Waar Kurosawa’s BRIGHT FUTURE wegdreef in vaagheid, laat DOPPELGÄNGER juist te weinig te raden over. De intellectuele luiheid waarmee de film werd gemaakt, wordt treffend gesymboliseerd door het gebruik van split screen-techniek. Een letterlijke illustratie van het thema, zonder inhoudelijke meerwaarde.
Film **1/2 / Extra’s ** Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #66, p34.
