Het is ontgroeningstijd op Vangard School of Medicine, Louisville, Kentucky. Vijf eerstejaarsstudentes – Heather, Tori, Devon, Ashley en Liz – worden gedwongen vijf uur door te brengen in een immense, vijf verdiepingen tellende ruïne, waar (zo willen geruchten) vijf geesten rondspoken. De geruchten blijken maar al te waar. Resultaat: geen der studentes overleeft de als grap bedoelde ontgroening. The end.
Vanwege de locatie (het al decennia leegstaande Waverly Hills Sanatorium, Louisville) en zijn fascinerende geschiedenis werd allerwegen reikhalzend uitgezien naar DEATH TUNNEL. Helaas ontpopt de film zich als een excuus om vijf meiden in diverse stadia van ontkleding zoveel mogelijk ellende aan te doen met behulp van gore details, jump cuts, schrikeffecten, desoriënterend camerawerk en een barstenvolle soundtrack – en te bedelven onder de onmiskenbaar misogyne instelling van de makers. Die instelling reduceert de optredende personages tot breinloze bimbo’s, ghost fodder, wier lot de kijker in wezen koud laat en vormt zo een onaangenaam, reactionair neveneffect van een film die zich in bochten wringt om een onconventionele indruk te maken. Weliswaar benutten de makers iedere denkbare truc om het paniekpeil op te stuwen, maar ze verzuimen om in alle visuele en auditieve tumult aandacht te besteden aan timing, zodat veel kijkers de voortdurende en ongestructureerde hysterie na een uurtje meer dan zat zullen zijn. Het einde van de film jat onbekommerd van Stanley Kubricks THE SHINING (1980). Een sublieme locatie, dat wel. Zie verder SPOOKED. Zie ook deathtunnel.com.
Copyright Erique J. Rebel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #71, najaar 2006.
