Sommige zaken gaan het verstand te boven. Zoals de prijzen die deze Frans-Amerikaanse coproductie ten deel viel op verschillende festivals, waaronder de Zilveren Méliès en publieksprijs van Brussel, en de publieksprijs van San Sebastián.
Natuurlijk, smaken verschillen. Wat de één vernieuwend vindt, noemt een ander aanstellerij. Maar DEAD END is zó doorsnee, dat je je nauwelijks kunt voorstellen dat iemand er warm of koud van wordt. Laat staan laaiend enthousiast. Wat zagen zij dat ik niet zag? Buiten de inktzwarte humor, het goede spel van hoofdrolspelers Wise en Shaye en de moedige poging om het effect uitsluitend te laten afhangen van een onheilspellend sfeertje, valt er niet zoveel te zien. Of het moet de ontknoping zijn, maar die heb je na zes of zeven minuten al geraden; zo vlak nadat het gezin, op weg naar schoonmoeder voor het traditionele kerstdiner, op een verlaten binnenweg aan een frontale aanrijding ontsnapt. Hoewel ze met de schrik vrijkomen, gebeuren er vanaf dat moment akelige en onverklaarbare dingen. Wat zou hier toch aan de hand zijn? Dat zal ik u vertellen: de debuterende Franse schrijvers-regisseurs hebben een film gebouwd rond een ‘verrassend einde’ dat sinds THE SIXTH SENSE en THE OTHERS niet meer verrassend is. Waren die films dramatisch en technisch ook met voorkennis van het slot te genieten, kijken naar DEAD END is toch een beetje als het luisteren naar een mop waarvan je de clou al kent. Een tikkeltje vermoeiend, ook al wordt ie aardig verteld. *1/2 Copyright Roel Haanen. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #64, p46.
