Juist als het Pentagon de subsidiekraan wil dichtdraaien met betrekking tot de activiteiten van het STRAW-Institute (Strategic Threat Reduction and Weaponry), een soort early warning system voor bedreigingen uit de ruimte, stuit het hoofd van het instituut, Bill Templer (Midkiff), op aanwijzingen dat een buitenaardse mogendheid een invasievloot aan het formeren is aan de donkere zijde van onze maan.
Terwijl deze gegevens uitlekken en paniek onder de bevolking uitbreekt, ontdekken STRAW-medewerkers dat Templer’s informatie doorgestoken kaart is en van een aardse bron afkomstig. Die bron blijkt het STRAW-Instituut zelf te zijn, waar iemand verwoede pogingen doet het Pentagon te doordringen van het belang van STRAW. . Als de video-inlay ons toeroept ‘In de stijl van INDEPENDENCE DAY en THE TERMINATOR is dit een opwindende SF-thriller van de spannendste soort!’ dan moet zo’n band natuurlijk worden gezien. En dat valt om de drommel niet mee, want dit is zo’n geval waarin de meeste genreliefhebbers de plot moeiteloos lichtjaren vooruit snellen, wijsgeworden door een film als b.v. CAPRICORN ONE (Peter Hyams, 1977), die een geslaagde Mars-landing doorprikt als een op een filmset tot stand gekomen gebeurtenis, een draconische noodmaatregel ingegeven door vrees voor budgetbeperking of -opheffing. De vergelijking op de inlay met werk als INDEPENDENCE DAY en de seminale THE TERMINATOR, pakt in hoge mate in het nadeel uit van deze TV-film die ondanks alle SF- en techno-elementen volkomen spanningsloos overkomt. Het is niet eenvoudig te analyseren hoe dat komt. Er wordt vaak op gewezen dat de vijf verplichte ‘breuken’ in het verloop van de film, bedoeld voor het inpassen van reclameblokken, een overkoepelende, homogene structuur in de weg staan; men kijkt in feite naar een zestal min of meer afgeronde deeltjes. Misschien ook is het onderwerp malversatie-in-het-gezicht-van fondsverlies (zie alleen al OPERATION SANDMAN en SOLE SURVIVOR elders in dit nummer) te vaak aan de orde geweest om nog voor verrassingen te kunnen zorgen. Een dergelijk onderwerp seint de toeschouwer ogenblikkelijk in en bewerkstelligt een sceptische houding die hem in staat stelt de plot te doorzien nog voor deze zich goed en wel heeft kunnen ontrollen: de toeschouwer als welgeinformeerde cynicus. Ook de softe benadering van het onderwerp, zo kenmerkend voor de TV-film (in uitgesproken tegenstelling tot de veel meer agressieve, draufgÅ ngerische aanpak van de speelfilm) is niet bevorderlijk voor de aandachtsspanne van de toeschouwer. Kortom, voor de ware filmliefhebber (laat staan genrefreak) is COUNTDOWN TO INVASION weinig meer dan enigszins amorf amusement. Ter illustratie dient een fragment uit INDEPENDENCE DAY (de vernietiging van het Capitool in Washington D.C.), dat halverwege de film even op een TV-scherm voorbij flitst en in minder dan vijf seconden meer verbazing en sensatie genereert dan tien werkjes in de orde van COUNTDOWN TO INVASION. Rob Hedden is voornamelijk werkzaam in de Amerikaanse TV-wereld, waar hij TV-thrillers regisseerde als THE COLONY (1995), ANY PLACE BUT HOME (1997), KIDNAPPED IN PARADISE (1998), e.a. Hedden’s main claim to fame op speelfilmgebied is FRIDAY THE 13TH PART VIII JASON TAKES MANHATTAN (1989). P.S.: De film werd op video uitgebracht als ALIEN FURY: COUNTDOWN TO INVASION (hoewel er van iets dat op alien fury lijkt in de verste verte geen sprake is). ** Copyright Erique J. Rebel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #50, p23.
