Co-executive producer Wes Craven heeft laten weten dat deze remake van Herk Harvey’s CARNIVAL OF SOULS is bedoeld om de ruim 35 jaar oude cultklassieker meer toegankelijk te maken voor de generatie van vandaag. Meer toegankelijk?
Howard ‘Herk’ Harvey realiseerde zijn regiedebuut (en enige film tot nu toe) voor $17.000 op bestaande locaties in Lawrence, Kansas, met acteurs/trices uit amateurkringen: een meisje raakt na een bijna fataal auto-ongeluk in een schijnbaar traumatische trance. Vreemde ontmoetingen, gehoorstoornissen, schokkende hallucinaties en een welhaast morbide belangstelling voor een afgelegen, verlaten pretpark maken haar bestaan tot een nachtmerrie. Het fascinerende van Harvey’s film schuilt in het inventieve gebruik van zijn locaties, de flair waarmee de regisseur zijn onwennige cast tot prestaties weet aan te zetten en de merkwaardig symbiotische manier waarop de minimale, sterk beperkende middelen hebben geleid tot een als expressionistisch te interpreteren eindresultaat.
(Voor liefhebbers van movie trivia: Harvey’s leading lady Candace Hilligoss was nog eenmaal in een film te zien, Del Tenney’s abominabele CURSE OF THE LIVING CORPSE (1964), keerde de filmindustrie de rug toe en vertrok naar New York City om twee kinderen groot te brengen en zich aan het schrijven van romans te wijden. Leading man Sidney Berger verschijnt in Grossman’s film als agent van politie.) In Nederland werd de film in 1963 door Centra Films uitgebracht onder de titel ‘Tien Seconden Tussen Leven en Dood’ en leverde vernietigende recensies op. In Maart 1986 vertoonde Stichting Film Events het werkje nog eens op het Weekend of Terror – The Final Chapter. Een boeiend weerzien. Hoe hebben regisseur Grossman (SOMETIMES THEY COME BACK… AGAIN, 1995) en zijn cortège van zeven producenten dit gegeven meer toegankelijk gemaakt? Door de plot na te vertellen voor een publiek met een aandachtsspanne van maximaal 15 seconden. Dat betekent een propvolle soundtrack; regelmatige shockmomenten (er gebeurt weer iets onsmakelijks met een enge tong – zie A NIGHTMARE ON ELM STREET); nachtmerries waaruit de slaper tweemaal in dolle paniek ontwaakt (zie AN AMERICAN WEREWOLF IN LONDON); daverend onweer en slagregens voor momenten van stress; lijkbleke gedrochten die abrupt verschijnen en verdwijnen; er is natuurlijk weer sprake van een serial killer; er zijn shockerende incidenten, die steevast resulteren in de uilige vraag ‘Are you allright?’ en het al even knullige antwoord ‘Yeah, I’m fine’, waarna de gebeurtenis (hoe ingrijpend van aard ook) vergeten schijnt: op zichzelf staande momenten zonder enige impact op karakters of situaties; de clou (hoofdpersone heeft bij het ongeval het leven gelaten en dwaalt in limbo rond) is volledig ontkracht en vormt het machteloze, nietszeggende coda van een totaal vergeetwaardige film.
Meer toegankelijk? Grossman’s versie is van een hoog debiliserend gehalte, het cinematografische equivalent van lammetjespap voor jeugdige en kritiekloze kijkertjes (in de VS zo raak vidkids genoemd), die hun eerste coherente gedachte nog moeten krijgen.
Copyright Erique J. Rebel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #38, december 1998.
