CAMPFIRE STORIES, naar de comic books van Don Oriolo, geeft ons drie horrorverhalen in het kader van een raamvertelling: ‘Pain’ voert een man op, die jarenlang aan pijngrens-experimenten werd onderworpen en twintig jaar later zijn woede en frustratie op een groepje scholieren koelt. ‘White Feather’ verhaalt hoe de geest van een omgebrachte Indiaan het leven uit zijn moordenaars zuigt en hen tot bejaarde wrakken reduceert. ‘Truth or Dare’, tenslotte, handelt over een studente, die door de geest van haar psychopatische grootmoeder wordt besprongen en in die toestand vriend en vijand vermoordt.
CAMPFIRE STORIES besteedt geen tijd aan het scheppen van een atmosfeer waarin deze bloederige verhaaltjes tot wasdom kunnen komen, noch aan het creëren van een aannemelijke verhaalstructuur voor de diverse slachtpartijen, maar spoedt zich rap van het ene sensationele effect naar het andere (castratie, onthoofding, wurging, etcetera), vermoedelijk menend dat het jeugdige publiek, op wie deze film mikt, in iets anders niet is geïnteresseerd. Dat maakt CAMPFIRE STORIES – niet te verwarren met de superieure CAMPFIRE TALES, 1996; zie SN #9 – tot een goedkoop, cynisch en bedenkelijk werkje. Gauw vergeten. Horace Walpole zei het al: ‘Horror without rhyme or reason / Constitutes but horror’s treason.’
Copyright Erique J. Rebel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #57, winter 2002/2003.
