VHS | Is het moeilijk genoeg om een etherisch product als suspense in één vertelling van pakweg anderhalf uur op te wekken en in stand te houden, de makers van CAMPFIRE TALES proberen het vijfmaal achtereen. Optimisme kan hen dus niet worden ontzegd, temeer daar alle omnibusfilms een gezamelijke vijand kennen: het tijdselement.
The Campfire: Macho-gedrag achter het stuur is er de oorzaak van dat vier tieners hun mobile home in de prak rijden. Tot er hulp komt opdagen, doden zij de tijd door rond een kampvuurtje elkaar enge verhalen te vertellen.
The Hook: Klassieke campside horror traditional over vrijend paartje in Lovers’ Lane dat, nerveus geworden door herhaalde politieberichten over ontsnapte krankzinnige-met-kunstarm, snel de wijk neemt en thuisgekomen een afgerukte kunstarm met vlijmscherpe haak aan het autoportier vindt.
The Honeymoon: Pasgetrouwd stel, dat in camper wittebroodsweken doorbrengt, wordt overvallen door geesten van kannibalistische Wild West-pioneers.
People Can Lick Too: Ernstig gestoorde hacker terroriseert 12-jarig meisje door in te breken op haar PC-babbellijn.
The Locket: Motorrijder met pech belandt in afgelegen boerderij waar elke nacht opnieuw dezelfde gruwelijke moord plaatsvindt.
Portmanteau- of omnibusfilms (in de Nederlanse Speelfilm Encyclopedie suf ‘deeltjesfilm’ genoemd) bestaan uit afgeronde hoofdstukjes, meestal – maar niet per se – in het kader van een raamvertelling. De mini-filmpjes hebben soms een centrale thematiek gemeen, soms alleen een bepaalde atmosfeer. Wat de deeltjes in CAMPFIRE TALES verbindt, is suspense. Is het moeilijk genoeg om een etherisch product als suspense in één vertelling van pakweg anderhalf uur op te wekken en in stand te houden, de makers van campfire tales proberen het vijfmaal achtereen. Optimisme kan hen dus niet worden ontzegd, temeer daar alle omnibusfilms een gezamelijke vijand kennen: het tijdselement. Het is zaak om met de beschikbare tijd economisch om te springen, want 15 – 20 minuten zijn zo voorbij. J. Sheridan LeFanu schreef eens: ‘Writing a 600 page novel is relatively easy compared to a 6 page short story.’
Het is vermoedelijk om die reden dat de diverse plots zich tot beproefde, direct herkenbare situaties bepalen. De genre-bekendheid van de toeschouwer met die situaties levert grote tijdwinst op omdat een elementaire zaak als expositie (het introduceren van locatie, karakters en intrige) zodoende goeddeels achterwege kan blijven: het parkeren van een camper op een eenzame overnachtingsstek is vragen om moeilijkheden; op een schijnbaar verlaten boerderij is het vast niet pluis; enz.
Binnen deze nauwe marges gaan de drie (overigens piepjonge) regisseurs bekwaam met hun materiaal om zonder een beroep te hoeven doen op blood and guts-momenten om de aandacht van de kijker vast te houden. Dat maakt CAMPFIRE TALES tot een verrassend eendje in de bijt van hedendaagse deplorabel expliciete genre-cinema. Maar welke murwgebeukte videoot brengt voor zo’n film nog de belangstelling en het geduld op?
Copyright Erique J. Rebel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #29, april/mei 1997).
